یک پژوهشگر حوزه انرژی گفت: فشارافزایی تنها یک پروژه نیست؛ شرط بقای پارس جنوبی و امنیت گاز در بلندمدت است. هر روز و هر ماه تأخیر، قفل بزرگی بر اقتصاد و آینده انرژی ایران خواهد زد.
میثم سجادی پژوهشگر حوزه انرژی در گفتگو با هیچ یک با اشاره به موضوع فشارافزایی در پارس جنوبی که سال‌هاست مطرح است اما هنوز اقدام عملی ملموسی رخ نداده است گفت: ما در ایران به شدت به گاز پارس جنوبی متکی هستیم؛ پارس جنوبی قلب تپنده تأمین انرژی کشور است. اما ظرفیت طبیعی میدان، مثل هر منبع هیدروکربنی دیگر، دائمی نیست. هر سال فشار درون مخزن افت می‌کند و انتقال گاز به سطح دشوارتر می‌شود که ادامه این روند به مرور افت تولید را به همراه دارد. بدون کمپرسورهای فشارافزا، در هرسال باید منتظر کاهش ظرفیت تولید باشیم. این موضوع روی مصرف خانگی، صنعتی و برنامه‌های صادراتی و حتی امنیت انرژی کشور تأثیر جدی می‌گذارد.
وی ادامه داد: کاهش تدریجی فشار یعنی سرعت برداشت ما آرام‌تر می‌شود، در حالی‌که قطر همین حالا پروژه‌های بزرگ فشارافزایی را آغاز کرده و به سرعت حجم برداشتش را افزایش می‌دهد. تأخیر هر ساله ما در اجرای پروژه معادل بخش زیادی از ذخایر مشترک را به طرف مقابل می‌سپارد؛ چراکه برداشت سریع‌تر، سهم بیشتری از مخزن را در اختیار آنها قرار می‌دهد. اگر حالا وارد عمل نشویم ممکن است در آینده حتی هزینه‌های بسیار سنگین‌تری برای بازیابی فشار و تولید از اعماق متحمل شویم که شاید دیگر صرفه اقتصادی هم نداشته باشد.
این پژوهشگر حوزه انرژی تاکید کرد: پروژه فشارافزایی یک ابرپروژه مهندسی است و نیازمند میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری، تأمین کمپرسورهای سفارشی، به‌روزرسانی خطوط لوله و دکل‌های حفاری و حتی آموزش نیروی انسانی متخصص. شرایط تحریم، واردات تجهیزات کلیدی را سخت کرده؛ ولی ما ناچاریم برخی فناوری‌ها را بومی کنیم و بخش دیگر را از طریق قراردادهای تهاتری تهیه نمائیم. دولت باید اراده جدی برای تخصیص بودجه، سرعت در تصمیم‌گیری و حمایت از شرکت‌های فناور داخلی داشته باشد. در غیر این صورت، هرسال که بگذرد کار سخت‌تر می‌شود.
سجادی خاطرنشان کرد: طبق برآوردهای فنی، تقریباً بسیاری از فازهای قدیمی پارس جنوبی همین حالا هم وارد رِنج بحرانی افت فشار شده‌اند. هر چقدر اجرای فشارافزایی عقب بیفتد، افت ظرفیت با شیبی تندتر رخ می‌دهد. در نهایت به دوره‌ای می‌رسیم که مجبوریم علاوه بر هزینه فشارافزایی، هزینه‌های سربار برای جبران کسری گاز از بخش نیروگاهی یا تأمین گاز وارداتی نیز بپردازیم چیزی که مدیریت اقتصادی و توسعه صنعتی کشور را با چالش مواجه می‌کند.
وی ادامه داد: باید کارگروه ویژه‌ای با ترکیب مدیران، متخصصان و بخش خصوصی تشکیل شود تا مانع موازی‌کاری و تصمیم‌گیری‌های کند شود. شرکت‌های داخلی که در سرچاهی و کمپرسور تجربه دارند باید وارد پروژه شوند و حتی باید فناوری‌های نوین جهان را به صورت اشتراکی بومی کنیم. جذب سرمایه‌گذاری، رفع مشکلات حقوقی و هر نوع تسهیل‌گری برای اجرای سریع پروژه واجب است. هر روز تأخیر، زیان مضاعف است.
وی در پایان خاطرنشان کرد: فشارافزایی تنها یک پروژه نیست؛ شرط بقای پارس جنوبی و امنیت گاز در بلندمدت است. هر روز و هر ماه تأخیر، قفل بزرگی بر اقتصاد و آینده انرژی ایران خواهد زد.
