پرسپولیس در یک بازی سخت خارج از خانه برنده از زمین بیرون آمده و در اوج ناامیدی فاصله 5امتیازی با سپاهان به صفر رسید که این خودش در دو هفته اخیر می‌تواند یک دستاورد برای تیم کارتال باشد اما شاید بهتر باشد با عینک دقیق‌تری به شر ایط این تیم نگاه کنیم.
پرسپولیس خوب نیست و این خوب نبودن بیشتر از حد توی ذوق می‌زند. البته که شرایط فوتبال ایران و لیگ برتر به‌عنوان بالاترین سطح رقابت‌های باشگاهی به‌گونه‌ای است که فقط و فقط بردن، امتیاز جمع کردن، قهرمانی و کسب سهمیه برای متمول‌ها و ماندن در لیگ و کسب رتبه مناسب نسبت به بودجه را برای سه دسته از تیم‌های حاضر در این رقابت‌ها توجیه می‌کند اما واقعاً جایگاه «چگونه بردن» کجاست؟
امروز هوادار ایده‌آل‌گرای پرسپولیس از خود می‌پرسد پس فوتبال باکیفیتی که تصور می‌کردیم قرار است با حضور مربی خارجی و گرانقیمت ببینیم کجاست؟ چرا خبری از تغییرات محسوس در تیم نیست و پرسپولیس مثل ابتدا و میانه فصل آن‌قدر خوب نیست که در پایان بازی و حتی بعد از پیروزی، هوادار این تیم با رضایت کامل و از سر اشتیاق با برد تیمش کیف کند؟
پرسپولیس در خرم‌آباد شبیه یک تیم معمولی وسط جدولی و بی‌ستاره لیگ برتری بود و هیچ نشانی از انگیزه و اشتیاق برای بردن در بین بازیکنان این تیم دیده نمی‌شد یا حداقل اینکه آنها کیفیتی متناسب با این خواسته آن هم در شرایطی که می‌دانستند باید در دو بازی آخر برنده باشند تا شانس کسب سهمیه زنده بماند، از خود ارائه نمی‌دادند.
تیم کارتال مثل بیشتر بازی‌های این فصل در دفاع متزلزل و در حمله کم‌رمق یا بهتر بگوییم بی‌رمق بود. پرسپولیس نه به اندازه کافی موقعیت خلق می‌کرد که تصور کنیم بزودی به گل می‌رسد و ورق را برمی‌گرداند نه در دفاع استوار بود به‌طوری که باز هم در ضربه ایستگاهی گل خورد و در چند صحنه دل هوادار لرزید.
تیمی که کارتال قرار بود تغییراتی محسوس در آن ایجاد کند به‌راحتی گل خورد و برای رسیدن به گل بیشتر از حد زجر کشید. این تیم در فاز حمله فوق‌العاده ناامیدکننده نشان داد و میزان دقایق برتری بر حریف بسیار کوتاه و آزاردهنده بود. پرسپولیس فقط در نیمه دوم حدفاصل دقیقه 63 تا 65 خوب بازی کرد و گل زد و غیر از آن هیچ نشانی از پرسپولیس تهاجمی سال‌های اخیر و تیمی که نامش با برد و پیروزی عجین شده، نداشت. گل دوم هم در شرایطی به دست آمد که هواداران پرسپولیس در اوج ناامیدی دنبال گل می‌گشتند و شاید اگر خلاقیت اورونوف و بی‌تجربگی خیبر نبود این پیروزی به دست نمی‌آمد.
پرسپولیس مثل بیشتر 5 بازی اخیرش کیفیت پایینی ارائه داد و ثابت شد در نیمه اول بازی رفسنجان بیشتر از اینکه سرخ‌ها خوب باشند این حریف بی‌انگیزه رفسنجانی بود که خیلی بد کار کرد و سه گل خورد.
هر چند با وجود این نمایش‌های ناامیدکننده ناشی از بالانس نبودن اسکواد تیم و تغییرات متناوب در رأس کادر فنی، پرسپولیس از رقیب سنتی فرسنگ‌ها فاصله دارد و البته به سپاهان هم رسیده اما اصل نگرانی‌ها مربوط به فصل بعد است و همچنان این سؤال با نگاه جدی‌تری مطرح می‌شود که آیا کارتال – حتی اگر تیم را طبق پلن خودش ببندد- قادر به بهبود شرایط فنی پرسپولیس خواهد بود یا نه؟
