داستان جالب رامبلر ۱۹۵۷

AMC همیشه به ساخت خودروهای اقتصادی، کاربردی و بی‌آزار معروف بود. خریداران این برند معمولاً کسانی بودند که عقلانیت را به نمایش ثروت ترجیح می‌دادند؛ اما ربل یک تغییر مسیر رادیکال و جسورانه بود. این مدل، اولین ماشین میان سایز و پرقدرت AMC بود. هدف مهندسان ساده اما جاه‌طلبانه بود. اثبات اینکه یک خودروی سبک‌تر و کوچک‌تر می‌تواند سدان‌های غول‌پیکر دیترویت را در گردوخاک خود جا بگذارد. در نگاه اول، ربل ظاهری آرام و متین داشت اما زیر آن خطوط ساده، هیولایی خفته بود که حدود یک دهه زودتر از موستانگ و GTO، مفهوم خودروی عضلانی را فریاد می‌زد.

ساختار ربل روی پلتفرم سبک‌وزن رامبلر بنا شده بود. این یعنی چابکی و استحکامی که خودروهای سنگین‌وزن آن زمان حسرتش را می‌خوردند. طراحی آیرودینامیک آن با الهام از عصر جت، دارای باله‌های ظریف و شیشهٔ جلوی خمیده بود که فراتر از زیبایی، مقاومت هوا را به‌شدت کاهش می‌داد؛ اما جادوی اصلی زیر کاپوت پنهان شده بود. AMC این خودرو را به یک موتور ۵٫۴ لیتری V8 مجهز کرد که ۲۵۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این رقم برای بدنه‌ای به این سبکی، به معنای شتابی ویرانگر بود. با کاربراتور چهار دهانه و اگزوزهای دوبل، ربل می‌توانست در مسیر مستقیم بر هر رقیبی چیره شود و در پیچ‌ها با چسبندگی خیره‌کننده‌ای حرکت کند. این خودرو عملاً تعریف خالصی از یک ماسل کار بود، سال‌ها پیش از آنکه این نام اصلاً وجود خارجی داشته باشد.

با وجود تمام این ویژگی‌ها، رامبلر ربل در فروش شکست خورد. مشکل اینجا بود که خریداران آن سال‌ها، شیفتهٔ مدل‌های پرزرق‌وبرق و عظیم‌الجثه بودند که نماد ثروت و جایگاه اجتماعی محسوب می‌شد. مردم در مواجهه با ربل، به‌جای دیدن یک خودروی اسپرت انقلابی، صرفاً یک رامبلر کوچک می‌دیدند که موتوری غیرمعمول و بزرگ روی آن نصب شده است. نوآوری ربل آن‌قدر جلوتر از درک عمومی بود که بازار نتوانست آن را هضم کند.

اگرچه برند رامبلر در اوایل دهه ۷۰ تعطیل شد و AMC هم زیر سایهٔ غول‌ها محو شد اما روح ربل زنده ماند. این خودرو ثابت کرد که برای سرعت و هیجان، نیازی به بدنه‌های تانک مانند نیست. رامبلر ربل ۱۹۵۷ نقشهٔ راهی را ترسیم کرد که بعدها توسط افسانه‌هایی مثل موستانگ و کامارو دنبال شد. این خودرو به ما آموخت که گاهی اوقات، بزرگ‌ترین گناه یک نوآوری، زود رسیدن است.