برخلاف ادعاهای رایج، پژوهش‌های علمی نشان می‌دهد که حل پازل به تنهایی نمی‌تواند از بروز زوال عقل پیشگیری کند، اما می‌تواند ظهور علائم را به تأخیر بیندازد و روند پیشرفت بیماری را کُند کند.
به گزارش هیچ یک ، وبگاه گاردیَن در گزارشی آورده است:
متخصصان مغز و اعصاب تأکید می‌کنند که ترکیب فعالیت‌های ذهنی با سبک زندگی سالم کلید اصلی حفظ سلامت مغز است.
پروفسور روکسی کارار (Roxi Carare)، استاد نوروآناتومی بالینی دانشگاه ساوت‌همپتون، در پاسخ به این پرسش که «آیا حل پازل از زوال عقل جلوگیری می‌کند؟» می‌گوید: این ادعای بزرگی است. بیان دقیق‌تر این است که پازل‌ها به تأخیر در شروع و تشدید علائم زوال عقل کمک می‌کنند.
زوال عقل اصطلاحی کلی برای شرایطی است که به کاهش عملکرد شناختی منجر می‌شود. برخی از انواع آن با دفع ناکافی ضایعات از مغز مرتبط هستند.
کارار توضیح می‌دهد: هرگاه کاری انجام می‌دهیم، ناحیه‌ای از مغز که مسئول آن فعالیت است، به خون بیشتری نیاز پیدا می‌کند. این نیاز باعث گشادشدن رگ‌های خونی و تغذیه بهتر مغز می‌شود و هم‌زمان به پاکسازی ضایعات نیز کمک می‌کند. برای عملکرد مطلوب این دو فرآیند، انعطاف‌پذیری دیواره رگ‌ها ضروری است.
عواملی مانند ژنتیک، فشارخون بالا، کلسترول بالا، دیابت و همچنین سبک زندگی ناسالم (مانند سیگار کشیدن و رژیم غذایی نامناسب) می‌توانند باعث سفت‌شدن دیواره رگ‌ها شوند و کارآیی مغز در دریافت مواد مغذی و دفع سموم را کاهش دهند.
در اینجا نقش پازل‌ها پررنگ می‌شوند. کارار می‌گوید: هنگام حل پازل، شما نواحی مختلف مغز شامل بینایی، تداعی معانی و حافظه را به‌کار می‌گیرید. این فعالیت جریان خون را حتی در رگ‌هایی که کمی آسیب‌دیده‌اند، تحریک و به حفظ عملکرد مغز کمک می‌کند.
حل پازل به‌ویژه برای سالمندان دارای فواید روانشناختی نیز هست: پازل‌ها حس موفقیت ایجاد می‌کنند که به به‌زیستی روانی کمک می‌کند؛ ضمن اینکه انجام این فعالیت به صورت گروهی می‌تواند تنهایی (عاملی که برای بیماری‌های مرتبط با سن بسیار مضر است) را کاهش دهد.
سبک زندگی همسو با سلامت مغز شامل تحرک کافی، رژیم غذایی مغذی و فعالیت‌هایی است که چندین بخش مغز را درگیر می‌کند و شامل تعامل با دیگران است (مانند پیاده‌روی با دوستان، کلاس‌های گوناگون و بازدید از نمایشگاه‌ها).
کارار تأکید می‌کند که اگر از نظر ژنتیکی مستعد زوال عقل باشید، این انتخاب‌ها بیماری را متوقف نمی‌کنند، اما ممکن است ظهور علائم در مقایسه با فردی که چنین فعالیت‌هایی ندارد، با تأخیر همراه باشد.
