داستان دتوماسو پانترا GT5-S

تا اواخر دهه ۷۰ میلادی، مشخص شد که پانترا نیاز به یک جراحی پلاستیک و فنی اساسی دارد. نتیجه این تصمیم، معرفی مدل GT5 در پاییز ۱۹۸۰ با کیت بدنه عریض و موتوری تقویت‌شده بود اما مهندسان د‌توماسو به همین راضی نشدند. چهار سال بعد، در نمایشگاه خودرو تورین ۱۹۸۴ آن‌ها از شاهکار نهایی خود یعنی GT5-S رونمایی کردند. تفاوت اصلی اینجا بود که برخلاف مدل قبلی یا حتی لامبورگینی کانتاش که از قطعات فایبرگلاس اضافه برای عریض کردن خودرو استفاده می‌کردند، بدنه GT5-S به‌صورت یکپارچه و با بازطراحی کامل ساخته شده بود.

تحت نظارت «اورلیو برتوچی»، طراحی این مدل بسیار پخته‌تر و مدرن‌تر از قبل شد. با اینکه چراغ‌های مخفی و شیشه جلو از مدل‌های قبلی به ارث رسیده بود اما استایل کلی خودرو با آن گلگیرهای عضلانی یکپارچه، چهره‌ای کاملاً متفاوت به خود گرفته بود. وقتی باله عقب بزرگ به سبک کانتاش روی این خودرو نصب می‌شد، GT5-S دیگر یک سوپرکار سطح پایین نبود؛ بلکه به رقیبی جدی برای پرچم‌داران ایتالیایی تبدیل می‌شد.

زیر این پوسته جذاب، همان شاسی مونوکوک فولادی بهبودیافتۀ GTS قبلی قرار داشت که توسط «جیامپائولو دالارا» طراحی شده بود اما سیستم تعلیق و ترمزها برای هندلینگ بهتر به‌روزرسانی شده بودند. برگ برنده این خودرو اما موتور مشهور ۳۵۱ کلیولند فورد بود. این پیشرانه ۵.۷ لیتری V8 که آن زمان تنها در استرالیا تولید می‌شد، قدرت و گشتاوری خیره‌کننده تولید می‌کرد. با قدرتی معادل ۳۵۰ اسب بخار و گشتاور ۴۵۱ نیوتن‌متر، پانترا GT5-S می‌توانست شتاب صفرتاصد را تنها در ۵.۳ ثانیه پر کند و به حداکثر سرعت ۲۶۴ کیلومتر بر ساعت برسد.

شاید اعداد روی کاغذ کمی کمتر از فراری‌های دوازده سیلندر آن زمان بود، اما پانترا یک برتری مطلق بنام قابلیت اطمینان داشت. برخلاف موتورهای پیچیده و پرخرج ایتالیایی، موتور فورد این خودرو ساده، ارزان و به‌شدت جان‌سخت بود. مالکان پانترا می‌توانستند با هزینه‌ای اندک و با استفاده از قطعات افترمارکت فراوان، قدرت موتور را به‌راحتی افزایش دهند؛ امتیازی که دارندگان فراری و لامبورگینی از آن محروم بودند.

متأسفانه تنها حدود ۱۹۰ دستگاه از مدل GT5-S تا سال ۱۹۹۰ ساخته شد. با وجود پتانسیل بالا، قطع همکاری شبکه فروش فورد در آمریکا ضربه بزرگی به فروش این مدل زد. اگرچه تعداد محدودی از این خودروها توسط واردکنندگان شخصی به آمریکا راه یافتند اما نبودِ بازاریابی گسترده باعث شد تا این جواهر ایتالیایی به جایگاهی که شایسته‌اش بود، نرسد. بااین‌حال، GT5-S هنوز هم به‌عنوان یکی از جذاب‌ترین و خاص‌ترین سوپرکارهای دهه ۸۰ میلادی شناخته می‌شود.