جیپ آهو
در دل این واگنییر کلاسیک، یک موتور قدرتمند ۶٫۴ لیتری V8 همی میتپد. این نیروگاه عظیم، قدرتی معادل ۴۸۵ اسب بخار تولید میکند. تیم مهندسی ویجیلانته با این کار ثابت کرد که میراث گذشته و تکنولوژی حال، نهتنها باهم در تضاد نیستند، بلکه میتوانند در یک تیم بازی کنند. نتیجه شاسیبلندی است که رفتارش در جاده، فرسنگها فراتر از چیزی است که در سال ۱۹۷۹ حتی قابلتصور بود.
ظاهر این خودرو، داستانی جداگانه دارد. بدنه اصلی از یک نمونهٔ بسیار تمیز مدل ۱۹۷۹ در تگزاس گرفته شده و سپس با رنگ مشکی عمیق پوشانده شده است؛ اما نکته جالب اینجاست که تمام قطعات کرومی و براق قدیمی حذف شده و جای خود را به پوشش مشکی مات دادهاند. تیم طراحی برای زههای بدنه از تکنیک ژاپنی «یاکیسوگی» (چوبسوزی سنتی) الهام گرفته است؛ ترکیبی از لایههای خاکستری و مشکی که ظاهری یکپارچه و مرموز به خودرو بخشیده است. شیشههای دودی نیز این ظاهر سیاه را تکمیل کردهاند تا این واگنییر، هالهای از ابهت و رازآلودگی را با خود حمل کند.
با باز کردن درب خودرو، وارد دنیایی میشوید که مرز بین نوستالژی و تجمل را گم کرده است. چرم به رنگ ویسکی، صندلیها، داشبورد و پنلهای درب را پوشانده و استفاده از پارچه مخمل کبریتی که امضای خاص واگنییر است، فضایی گرم و اشرافی ایجاد کرده است. نکتهٔ ظریف و هوشمندانه در طراحی داخلی، دستگیرههای شیشهبالابر است. آنها ظاهری کاملاً کلاسیک و دستی دارند اما درواقع کلیدهای مخفی برای سیستم شیشه بالابر برقی هستند! غربیلک فرمان نیز بازطراحی شده تا ارگونومی بهتری داشته باشد، بدون اینکه به DNA اصلی خودرو لطمهای بزند.
