بارش برف در بامداد جمعه ۲۸ آذر، در واپسین نفسهای پاییز، اصفهانِ سالها تشنه و زایندهرودِ خاموش را غافلگیر کرد؛ رخدادی که فراتر از یک پدیده جوی، به فرصتی برای شادی، شکرگزاری و نفس تازهکشیدن شهری بدل شد که سالها با خشکسالی خو گرفته است.
به گزارش هیچ یک _ اصفهان صبح جمعه را با سکوتی سپید آغاز کرد؛ سکوتی که آرامآرام بر گنبدهای فیروزهای نشست، بر پلهای تاریخی لغزید و کوچهها را به خاطره بدل کرد. برفی که آمد، نه شتاب داشت و نه هیاهو، اما دلها را تکان داد؛ گویی شهر پس از سالها انتظار، دوباره چیزی برای لبخندزدن پیدا کرده بود.
در آستانه شب یلدا، سپیدی برف به سیاهی خاطرات خشکسالی نه گفت. شهری که سالهاست با تصاویر بستر خشک رودخانه و آسمان غبارآلود خو گرفته، این بار نفس راحتی کشید؛ نفسی که بوی زمستان، بوی امید و بوی رحمت الهی میداد.
زایندهرود، این شناسنامه خاموش اصفهان، هرچند بیآب، اما این بار بیجان نبود. برف که بر بستر خشک آن نشست، مردم را دوباره به سویش کشاند؛ خانوادههایی که قدمزنان آمدند، کودکان که خندیدند و شهروندانی که با نگاه به سپیدی رود، خاطرات جریان آب را در ذهن مرور کردند.
بستر زایندهرود در این روز، به پناهگاهی برای شادیهای ساده بدل شد؛ جایی برای عکسگرفتن، قدمزدن و شاید دعا کردن. دعایی آرام برای بازگشت آب، برای تداوم برکت و برای شهری که سالهاست صبورانه انتظار میکشد.
بارش برف، چهره هوای اصفهان را نیز دگرگون کرد. گرد و غبار روزهای گذشته فرو نشست و آسمان، رنگ آبی کمنظیری به خود گرفت؛ نعمتی که ارزش آن برای مردمی که سالها طعم آلودگی و خشکی را چشیدهاند، دوچندان است.
اصفهان سالهاست با خشکسالی دستبهگریبان است؛ سالهایی که کاهش بارش، زایندهرود را به خاطرهای دور و منابع آبی را به دغدغهای همیشگی بدل کرده است. در چنین شرایطی، هر دانه برف فقط آب نیست؛ پیامآور امید است.
در کنار این شادی عمومی، چهره جدی زمستان نیز خودنمایی کرد. لغزندگی معابر شهری و برونشهری، پلیس راهور را به هشدار درباره تردد ایمن و آهسته واداشت و در برخی محورهای غرب و جنوب استان، حرکت خودروها تنها با زنجیر چرخ امکانپذیر شد.
آمارهای هواشناسی نشان میدهد این سامانه بارشی، بارشهای قابل توجهی را در مناطق مختلف استان به ثبت رسانده است؛ آماری که هرچند نمیتواند یکشبه زخم خشکسالی را درمان کند، اما میتواند مرهمی موقت و نشانهای امیدوارکننده برای زمستان پیشرو باشد.
کاهش محسوس دما پس از خروج سامانه بارشی، بهویژه در مناطق غربی و جنوبی استان، چهره زمستان را کاملتر کرده و زندگی روزمره را تحت تأثیر قرار داده است؛ سرمایی که اگرچه سخت است، اما برای سرزمینی تشنه، نوید ذخیرهای ارزشمند از آب را در دل خود دارد.
تصمیم به غیرحضوری شدن مدارس و دانشگاهها و تعطیلی مهدکودکها، در کنار هشدارهای مدیریت بحران درباره سفرهای غیرضروری، کوهنوردی و طبیعتگردی، نشان از آمادگی دستگاهها برای عبور ایمن از این شرایط دارد.
با این حال، آنچه بیش از هشدارها و آمارها در ذهن شهر باقی ماند، حالوهوای شاد مردم بود. لبخندهایی که در سرمای هوا گرم بود و حضور خانوادههایی که برف را بهانهای برای باهمبودن یافتند.
بارش برف، بار دیگر ثابت کرد که طبیعت چگونه میتواند روح جمعی یک شهر را دگرگون کند؛ حتی اگر رودخانهاش خشک باشد و خاطراتش سنگین.
اصفهان در این روز برفی، بیش از هر چیز شکرگزار بود؛ شکرگزار نعمتی که یادآور شد هنوز میتوان امیدوار بود، هنوز میتوان به بازگشت زندگی به زایندهرود اندیشید.
برف ۲۸ آذر، شاید کوتاهمدت باشد، اما اثرش در دل مردم ماندگار شد؛ سپیدیای که نشان داد حتی در دل خشکسالی، شادی راه خود را پیدا میکند.
