لامبورگینی میورا
این داستان از سال ۱۹۶۴ با پروژهای به نام L105 کلید خورد. تیمی متشکل از مهندسان جوان و نابغه، جیانپائولو دالارا و پائولو استانزانی، به همراه راننده تست افسانهای، باب والاس، روی یک شاسی سبک و جمعوجور کار میکردند. گفته میشود شخص فروچیو لامبورگینی در ابتدا به این ایده شک داشت اما سرانجام چراغ سبز را به تیمش نشان داد. نتیجه کار، در ۳ نوامبر ۱۹۶۵ روی صحنه رفت. یک شاسی لخت که توسط شرکت مارکزی در مودنا ساخته شده بود و بدون قطعات جانبی، تنها ۱۲۰ کیلوگرم وزن داشت؛ عددی که برای آن دوران یک شگفتی مهندسی بود. این اسکلت فلزی روی سیستم تعلیق دو جناغی، ترمزهای دیسکی گرلینگ و رینگهای سیمی سوار شده بود.
همین قاب فلزی برهنه، غوغایی در نمایشگاه به پا کرد. بزرگترین طراحان و اتاقسازهای ایتالیا به غرفه لامبورگینی هجوم آوردند تا شانس خود را برای طراحی لباس این شاسی استثنایی امتحان کنند. اولین داوطلب، کاروتزریا تورینگ بود که مشکلات مالی مانع همکاری شد. پینینفارینا هم به دلیل مشغله زیاد با خودروسازان دیگر، نتوانست پروژه را بپذیرد اما سرنوشت چیز دیگری رقم زده بود. نوچو برتونه، استاد طراحی، از غرفه بازدید کرد و طبق گفتهها، به لامبورگینی قول داد که «کفشی بینقص برای این پای شگفتانگیز» بسازد. او به قولش عمل کرد و میورا توسط مارچلو گاندینی، جوانی که تازه وارد برتونه شده بود شکل گرفت. طرحهای اولیه در تعطیلات کریسمس همان سال آماده شد و با تأیید فوری لامبورگینی، دالارا و استانزانی، مسیر خلق یک افسانه هموار شد.
محصول نهایی با آن بدنهٔ خیرهکننده، سرانجام در نمایشگاه خودروی ژنو در سال ۱۹۶۶ رونمایی شد و دنیا را در سکوت فروبرد. تولید در همان سال آغاز شد و این خودرو با موتور ۴ لیتری V12 که ۳۴۵ اسب بخار قدرت تولید میکرد و وزنی کمتر از ۱۱۳۵ کیلوگرم داشت، به سریعترین خودروی جادهای زمان خود تبدیل شد. حالا قرار است در سال ۲۰۲۶، شصتمین سالگرد تولد این اسطوره با برنامههای ویژهای در موزه لامبورگینی جشن گرفته شود. داستانی که ثابت میکند گاهی برای ساختن یک رؤیا، تنها نشان دادن اسکلت آن کافی است.
