در دل جزیرهای که زمین و دریا به آغوش هم رسیدهاند، مردم روستای سهیلی با لبخند، فرهنگ و طبیعت را در هم تنیدهاند. اینجا، زندگی از دل حرا میروید و هر نگاه، روایتگر احترام به زمین است. سهیلی، روستایی است که با دستان مردمش، به نماد جهانی گردشگری سبز و پایداری بدل شد.
به گزارش هیچ یک زندگی- در دل خلیج همیشه فارس، جایی که امواج آرام در کنار سایههای دلنشین درختان حرا به رقص درمیآیند، روستای سهیلی به عنوان یک نگین درخشان از هرمزگان میدرخشد. این روستا، با مردمانی مهربان و اندیشمند، معنای جدیدی از زندگی سبز را به تصویر کشیده است. در هر گوشه از این روستا، نسیم دلپذیری میوزد که بوی احترام و عشق به طبیعت را به ارمغان میآورد. هر نگاه به این سرزمین، داستانی از ایمان و پیوند عمیق انسان با زمین را روایت میکند و نشاندهندهی یک زندگی همزیست با طبیعت است.
سهیلی، با تلاشهای بیوقفه و خلاقیت مردمانش، به عنوان بهترین روستای جهانی گردشگری در سال ۲۰۲۵ از سوی سازمان جهانی گردشگری ملل متحد (UN Tourism) معرفی شده است. این موفقیت نه تنها نتیجهی زحمات مستمر اهالی روستا بلکه تجلی باور عمیق آنان به آیندهای سبز و پایدار است. مردم سهیلی با همت و ارادهی خود نشان دادند که میتوان با حفظ ارزشهای طبیعی، به توسعهای پایدار دست یافت و به جهانیان نشان دادند که چگونه میتوان در کنار طبیعت زندگی کرد.
توسعهای که در سهیلی اتفاق افتاده، نمونهای از همزیستی هوشمندانه انسان با طبیعت است. اهالی این روستا با تغییر مسیر معیشت خود از فعالیتهای مخرب محیطی به گردشگری تالابی مسئولانه، نه تنها از ذخیرهگاه زیستکره زیبای جنگلهای حرا حفاظت کردند بلکه الگویی نوین از گردشگری سبز را ارائه دادند. این رویکرد نه تنها به حفظ محیط زیست کمک کرده بلکه موجب جذب گردشگران بسیاری شده است که به دنبال تجربهای واقعی و نزدیک به طبیعت هستند.
امروز سهیلی به عنوان یک الگوی جهانی در عرصهی گردشگری سبز شناخته میشود؛ جایی که انسان و طبیعت در کنار یکدیگر زندگی میکنند و از زیباییهای طبیعی بهرهمند میشوند. این روستا نشاندهندهی پتانسیلهای بینظیر ایران در زمینهی گردشگری پایدار است و امید را در دلها زنده میکند که میتوان با احترام به طبیعت و حفظ منابع، آیندهای روشن برای نسلهای آینده ساخت. در واقع، سهیلی نه تنها یک مقصد گردشگری بلکه یک درس بزرگ در زمینهی همزیستی و احترام به زمین است.
پارو زنی با نوای حرا
در میان آبهای سبز و نقرهای خلیج فارس، مردان روستای سهیلی آرام پارو میزنند. قایق چوبیشان میان ریشههای پیچدرپیچ درختان حرا میلغزد. درختانی که نهتنها زیبایی، بلکه راز بقا در دل شورِ دریا را در خود دارند. اینجا، طبیعت و انسان در هم آمیختهاند و زندگی بر مدار احترام به دریا و جنگل میچرخد. درختان حرا، ریههای سبز قشم هستند. ریشههایشان از آب شور، شیرینی زندگی میسازد. مردان محلی از کودکی یاد گرفتهاند که چگونه در مسیر آبهای آرام حرکت کنند و نگذارند پارویشان خواب طبیعت را بر هم زند. این سکون و احترام، بخش مهمی از فرهنگ بومی قشم است. فرهنگی که با عشق به زمین و دریا معنا مییابد.
دستانی که از برگ زندگی میسازند
در حیاطی آفتابخورده، زنان روستای سهیلی نشسته و روبهروی آنها برگهای خرما است و دستانی که با ریتمی آرام و دقیق در هم میتابد. از دل این برگهای ساده، سبد، زیرانداز و وسایلی شکل میگیرد که هرکدام نشانی از صبر و مهارت است. بافتن در اینجا تنها کار روزمره نیست، آیینی از همکاری و همدلی در خانواده و روستا است. دختران جوان کنار مادرانشان مینشینند، یاد میگیرند چگونه رشتهای نازک را به اثری ماندگار تبدیل کنند. هر تابِ دست، روایت نسلهایی است که با کمترین امکانات، زیباترین معنا را به زندگی بخشیدهاند.
این هنر، زبانی بیکلام میان زنان سهیلی است. زبانی که از تلاش، استقلال و تداوم فرهنگ میگوید. در میان گرمای جنوب، خنکای روحشان در تار و پود هر بافتهای جریان دارد و یادگاری از زمین، دریا و زنان خورشید است.
نانِ دریا
سپیده هنوز سر نزده، مردان روستای سهیلی قشم، با دستانی آفتابسوخته و چشمانی پرامید، دل به آب میزنند. تورها را آرام باز میکنند و بوی شور دریا با نسیم صبح درهم میآمیزد. اینجا، نان از دل موج بیرون میآید و هر صید، برکت یک روز زندگی است.
اما در سهیلی، دریا تنها منبع رزق نیست، بلکه نشانهای از همزیستی هوشمندانه انسان با طبیعت است. مردان روستا یاد گرفتهاند که توسعه واقعی، در تخریب نیست بلکه در حفظ و درک زمین و دریا معنا دارد. آنان، سالهاست که مسیر معیشت خود را از صید بیرویه و فعالیتهای مخرب به سوی گردشگری تالابی مسئولانه تغییر دادهاند. تغییری که نهتنها از ذخیرهگاه زیستکرهی جنگلهای حرا محافظت کرد، بلکه الگویی جهانی از گردشگری سبز را به نمایش گذاشت.
در سهیلی، هر گره تور و هر نگاه به افق، نشانهای از تلاش صادقانه و باور به آیندهای سبز و پایدار است. این افتخار جهانی، حاصل همدلی مردمی است که در کنار دریا، آموختند چگونه با کمترین آسیب، بیشترین احترام را به طبیعت بگذارند. دریا برای آنان تنها نان نیست بلکه آیینهی زندگی، فرهنگ و مسئولیت مشترک انسان و زمین است.
دستانی که زمین را روایت میکنند
در سایهی درختان حرا و در هوایی آکنده از بوی نمک دریا، زنان روستای سهیلی مشغول بافت حصیر، دوخت صدفدوزی یا ساخت زیورآلات بومیاند. هر حرکت آرام دستهایشان، بازتاب نسلی از زنان است که در سکوت و صبر، فرهنگ جزیره را زنده نگاه داشتهاند.
اینجا هنر، تنها یک کار روزمره نیست بلکه هنر راهی برای گفتوگو با جهان و حفظ ریشهها است. زنان سهیلی با دستانی خلاق، مواد سادهی طبیعت را به یادگارهای ارزشمند فرهنگی بدل کردهاند. صدف، برگ نخل و الیاف حرا در دستان آنان به زبان تازهای از زیبایی بدل میشوند. زبانی که احترام به زمین و دریا را بیان می کند.
این افتخار، نتیجهی سالها تلاش صادقانه و باور مردم به آیندهای سبز و پایدار است. همان زنانی که روزگاری معیشتشان وابسته به دریا بود، امروز با تغییر مسیر زندگی خود از بهرهبرداری خام به گردشگری مسئولانه، نقشی مهم در حفاظت از محیط زیست ایفا میکنند. آنان با فروش صنایعدستی به گردشگران، هم معیشت پایدار میسازند و هم الگوی جهانی از توسعهای بومی و زنمحور را به نمایش میگذارند. در نگاهشان میتوان آرامش دریا را دید و اطمینانی که از درک این حقیقت سرچشمه میگیردکه توسعه، وقتی معنا دارد که انسان و طبیعت دوشادوش هم پیش بروند.
جشن زندگی در سهیلی
آفتاب عصرگاهی بر چهرههای خندان مردم و گردشگران میتابد. صدای دف، بوی چای دارچینی و خندهی کودکان در هوای گرم جزیره میپیچد. در میدان کوچک روستا، مردان و زنان سهیلی در کنار مهمانانشان حلقه زدهاندو دایرهای از زندگی، دوستی و افتخار تشکیل داده اند.
این شادی، تنها جشن یک ثبت جهانی نیست. جشنی است برای همدلی انسان و طبیعت که در این منظقه وجود دارد. روستای سهیلی نشان داد که میتوان میان توسعه و حفاظت از زمین، تعادلی زیبا آفرید. مردم این روستا با تکیه بر فرهنگ، مهارت و باور قلبیشان به آیندهای سبز، توانستند الگوی جهانی از گردشگری پایدار و بومیمحور بسازند.
در نگاه هر زن و مرد سهیلی، غرور آرامی از جنس تلاش موج میزند. آنان میدانند که این موفقیت، حاصل سالها کوشش، آموزش و تغییر نگرش است. تغییری که ثابت کرد توسعه، تنها با احترام به زمین و با هم بودن انسانها معنا پیدا میکند. وقتی خورشید پشت افق خلیج فارس فرو میرود، نسیم دریا بر چادرها میوزد و صدای شادی مردم با صدای امواج درهم میآمیزد. در این لحظه، میتوان فهمید که روستای سهیلی نه فقط بر نقشه جهان، بلکه در قلب زمین ثبت شده است.
طعمهای خلیج فارس؛ تجربهای بینظیر در روستای سهیلی قشم
در میان جاذبههای متنوع جزیره قشم، روستای سهیلی به عنوان یکی از مقاصد برجسته گردشگری غذایی شناخته میشود. این روستای ساحلی با ارائه غذاهای دریایی خوشطعم و منحصر به فرد، تجربهای بینظیر از طعمهای اصیل جنوب ایران را به گردشگران عرضه میکند. غذاهای این منطقه نه تنها لذیذ بلکه نمایانگر فرهنگ و سنتهای غنی محلی هستند.
راز طعم بینظیر غذاهای دریایی سهیلی در تازگی مواد اولیه آن نهفته است. ماهیگیران محلی هر روز صبح با قایقهای خود به دریا میروند و بهترین صیدهای روز را به رستورانهای محلی میرسانند. از میگوهای تازه تا ماهیهای رنگارنگ خلیج فارس، همه در همان روز صید و به آشپزخانهها منتقل میشوند. این تازگی باعث شده غذاهای سهیلی طعم و عطری منحصر به فرد داشته باشند که در خاطر گردشگران ماندگار میشود.
بسیاری از رستورانهای سهیلی در فضایی روباز و کنار ساحل قرار دارند که به گردشگران امکان میدهد همزمان با لذت بردن از غذاهای دریایی خوشمزه، مناظر زیبای خلیجفارس را نیز تماشا کنند. صدای موجهای دریا و نسیم خنک ساحلی این تجربه غذایی را به خاطرهای ماندگار تبدیل میکند و همچنین حمایت از جامعه محلی را تقویت میکند.
بالهای صلح بر فراز حرا
در آسمان آبی سهیلی، پرندگان آزادانه میچرخند؛ فلامینگوهای صورتی، حواصیلهای سپید و اگرتهای ظریف، در میان بازتاب سبز حرا بال میگشایند. هر بالزدنشان یادآور توازن نادری است که میان انسان و طبیعت در این گوشه از جهان برقرار شده است.
اینجا، پرندگان فقط مهمان نیستند. آنها ساکنان دیرینهی زیستکرهای هستند که مردم سهیلی نگهبان آن شدهاند. آنان با چشم و دل میدانند که بقای این پرندگان به آرامش دریا، پاکی آب و دوام حرا بستگی دارد. به همین دلیل، مسیر معیشت خود را تغییر دادهاند تا صدای بال پرندگان همیشه در آسمان روستا شنیده شود.
در فصلهای مهاجرت، وقتی آسمان قشم پر از پرواز فلامینگوها میشود، روستای سهیلی به تابلویی زنده از همزیستی بدل میگردد. گردشگران با قایقهای کوچک، آرام از میان حرا میگذرند و از فاصلهای ایمن، پرندگان را تماشا میکنند. سفری که درس احترام به طبیعت و شگفتی خلقت را در دل خود دارد.
این زیستگاه، نهتنها پناه پرندگان است، بلکه نماد جهانی باور مردم به آیندهای سبز و پایدار است. در سهیلی، بال هر پرنده، نشانی از امید است و پروازشان، وعدهای برای ادامهی زندگی بر مدار صلح با طبیعت است.
