چرا کونیگزگ مدیون فورد است؟

در اوایل دههٔ ۱۹۹۰، زمانی که کریستین فون کونیگزگ رؤیای ساخت برترین خودروی اسپرت جهان را در سر داشت، گزینه‌های مختلفی را برای پیشرانه بررسی کرد. انتخاب اول او، موتور ۴.۲ لیتری V8 آئودی بود اما این شرکت آلمانی با ایجاد تغییرات گسترده برای افزایش قدرت مخالفت کرد. گزینهٔ بعدی، یک موتور دوازده سیلندر تخت بود که توسط یک شرکت سازندهٔ موتور برای مسابقات فرمول یک توسعه یافته بود؛ اما این معامله نیز با فوت بنیان‌گذار آن شرکت و ورشکستگی متعاقب آن، هرگز به سرانجام نرسید. اینجا بود که فورد وارد ماجرا شد و با فروش موتور مشهور V8 ماژولار خود به کونیگزگ موافقت کرد. موتوری که به دست مهندسان کونیگزگ از نو متولد شد.

موتور ۴.۶ لیتری V8 ماژولار فورد جزء ۱۰ پیشرانهٔ برتر جهان در اواخر دههٔ ۹۰ بود و در محصولات مختلف گروه فورد از لینکلن گرفته تا موستانگ استفاده می‌شد. مهندسان کونیگزگ اما این موتور را برای استفاده در ابرخودروی خود بازطراحی کرده و تقریباً تمام اجزای پیشرانهٔ فورد را از نو مهندسی کردند. تلاش‌های اولیه برای تیونینگ ساده به دلیل کاهش شدید قابلیت اطمینان موتور با شکست مواجه شد. به همین دلیل، تیم مهندسی بلوک آلومینیومی موتور را تقویت کرد، از سرسیلندرهای جدید با پیچ‌های مستحکم‌تر استفاده کرد و تقریباً تمام قطعات داخلی را با نمونه‌های قدرتمندتر جایگزین کرد.

پیستون‌ها و شاتون‌های فورج‌کاری‌شده، سیستم خنک‌کاری جدید برای پیستون‌ها، انژکتورهای بزرگ‌تر، هدرزهای بهینه‌سازی شده و میل‌سوپاپ‌های جدید، تنها بخشی از این تغییرات بودند. علاوه بر این، سیستم روغن‌کاری کارتل خشک جایگزین سیستم کارتل تر استاندارد فورد شد؛ اما مهم‌ترین اقدام، نصب یک سوپرشارژر سانتریفیوژی با فشار بوست ۱.۲ بار بود. نتیجهٔ این تلاش‌ها شگفت‌انگیز بود و پیشرانه‌ای که حالا ۴.۷ لیتر حجم داشت، قدرتی معادل بیش از ۶۵۵ اسب بخار و ۷۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این اعداد در زمان خود بی‌رقیب بودند و موتور CC8S را به قدرتمندترین موتور در یک خودروی تولیدی در جهان تبدیل کردند.

دو سال پس از معرفی CC8S، کونیگزگ مدل تکامل‌یافتهٔ آن یعنی CCR را رونمایی کرد. این مدل از همان بلوک موتور فورد استفاده می‌کرد اما این بار با دو سوپرشارژر روتکس، قدرت آن به عدد خیره‌کنندهٔ ۸۰۶ اسب بخار رسید. این قدرت خارق‌العاده به CCR اجازه داد تا در سال ۲۰۰۵ در پیست ناردو ایتالیا به سرعت ۳۸۸ کیلومتر بر ساعت دست یابد و رکورد سریع‌ترین خودروی تولیدی جهان را به نام خود ثبت کند. این موفقیت، پایانی باشکوه بر دوران اتکای کونیگزگ به فورد بود.

پس از CCR، کونیگزگ با معرفی مدل CCX، برای اولین بار از بلوک موتور کاملاً اختصاصی خود رونمایی کرد. این خودرو نقطه عطفی در تاریخ کونیگزگ محسوب می‌شد زیرا اولین مدلی بود که از موتور اختصاصی با طراحی خود کونیگزگ استفاده می‌کرد و به وابستگی این شرکت به فورد پایان داد. بااین‌حال، وفاداری شرکت سوئدی به ساختار V8 همچنان پابرجا ماند. در مدل‌های بعدی مانند آگرا که در سال ۲۰۱۰ معرفی شد، این شرکت سراغ یک موتور ۵ لیتری توئین توربو رفت و این ترکیب قدرتمند تا امروز در قلب جدیدترین محصولات این شرکت مانند یسکو و جمرا به حیات خود ادامه می‌دهد. داستان کونیگزگ، روایتی جذاب از تبدیل یک موتور قابل‌اعتماد به پایه‌ای برای فتح قله‌های مهندسی خودرو است؛ سفری که بدون آن قلب آمریکایی اولیه، شاید هرگز آغاز نمی‌شد.