استانداردهای تیم ملی را پایین نیاوریم
این برای اولین بار نیست که امیر قلعه‌نویی در جایگاه سرمربی تیم ملی ایران، به طور مستقیم و تند علیه منتقدان خود صحبت می‌کند. سرمربی تیم ملی تا اینجا طی مصاحبه‌های خود، بارها به منتقدان خود با کلیدواژه‌ای چون «حب و بغض» تاخته و انتقادات از عملکرد فنی تیم ملی را به مشکلات شخصی منتقدان با او تقلیل داده است. برخی انتقادات نسبت به عملکرد تیم ملی در فضای رسانه‌ای و هواداری، چندان منصفانه نیست اما سؤال از کادر فنی تیم ملی که شعار استقبال از انتقادات را تکرار می‌کند این است که آیا واقعاً همه منتقدان و افرادی که از شرایط فعلی تیم ملی ایراد می‌گیرند، با امیر قلعه‌نویی مشکل شخصی دارند؟ آیا برای سرمربی تیم ملی قابل تصور نیست که برخی رسانه‌ها، نویسندگان، کارشناسان و هواداران صرفاً بابت دلسوزی و علاقه قلبی به تیم ملی ایران، از عملکرد تیم انتقاد کنند؟ آن هم در شرایطی که ایرادات تیم پیش از حضور در تورنمنتی به بزرگی جام جهانی برای مخاطبان غیرتخصصی فوتبال نیز واضح و نمایان است.
امیر قلعه‌نویی و کادرش تجربه خوبی در مواجهه با چالش‌های فوتبال دارند اما تا زمانی که ادبیات کادر فنی تهاجمی و بر مبنای رد تمام انتقادات نسبت به تیم ملی برای حفاظت از منافع کادر فنی و نه منافع فوتبال ملی کشور باشد، نمی‌توان انتظار این را داشت تا مردم با کادر تیم ملی احساس نزدیکی کنند. واکنش‌های منفی مردم به این صحبت‌ها و دستاورد دانستن پیروزی در ضربات پنالتی مقابل کیپ‌ورد که برای اولین بار راهی جام جهانی شده، به نوعی پایین آوردن استانداردهای تیم ملی محسوب می‌شود و مردم هم به خوبی می‌دانند که جایگاه فوتبال ملی ایران، باید بالاتر از اینها باشد. وقتی منتقدان از شرایط تیم ملی می‌گویند، هدف آنها دلسوزی برای شرایط فعلی فوتبال ملی کشور است و این واکنش‌ها برای دفاع از عملکرد شخصی تا اینجا نه تنها کمکی به رابطه تیم ملی با مردم نکرده، بلکه باعث فاصله گرفتن بیشتر کادر فنی با مردم ایران نیز شده است.
