رئیس فدراسیون بسکتبال با اشاره به روزهای خوب و بد دوران بازیگری و مدیریتی خود گفت: دو فضای متفاوت را تجربه کردم که هر کدام برای خود با چالش‌هایی همراه بود. مرگ آیدین سخت‌ترین روز بسکتبالی من بود و الان هم به دنبال آن هستم تا با شیوه‌ای اصولی، اتفاقات خوبی را در آینده رقم بزنم.
به گزارش هیچ یک _ جواد داوری از جمله روسای فدراسیونی است که هم سابقه فعالیت در همان رشته را دارد و هم پیراهن پرافتخار تیم ملی را بر تن کرده است. او پس از سال‌ها حضور در تیم ملی به عنوان بازیکن و پس فعالیت به عنوان رئیس هیات بسکتبال، راهی فدراسیون شد تا در قامت رئیس فدراسیون هم فعالیت کند و امروز در گفت‌وگو با ، به مرور روزهای گذشته می‌پردازد و از آینده‌ای نه چندان دور سخن می‌گوید.
ملی‌پوشی که رئیس فدراسیون شد؛ تجربه چالش در دو فضای مختلف
او در واکنش به این سئوال که در دوران ورزشی خود به عنوان بازیکن و ملی‌پوش با چالش‌های مختلفی دست و پنجه نرم کرده و در دوران مدیریتی نیز همین تجربه را داشته، گفت: بدون شک این چالش‌ها قابل قیاس با هم نیست چراکه فضایی موجود با هم خیلی تفاوت دارد.
وقتی در رده باشگاهی و ملی بازی می‌کردم شرایط به مراتب بهتر بود چراکه فضای مشخصی پیش روی ما بود اما وقتی در قامت رئیس فدراسیون باید کار کنید، این فضا به مراتب گسترده‌تر شده و شما باید با انبوهی از افراد تعامل داشته باشید که کار آسانی نیست. بازیکن وظیفه مشخص و تعریف شده‌ای دارد و به آن می‌پردازد اما رئیس فدراسیون باید با نفرات بیشتری کار کرده و نیازمند سیستم و ساختاری تعریف شده است که این با وجود مسائلی که داشتیم، کار آسانی نبود.
موفقیت در قامت باشگاهی و ملی زیبایی‌های خاص خود را دارد اما به عنوان یک رئیس فدراسیون، این جذابیت‌ها دوچندان می‌شود چراکه برنامه‌ریزی و تلاش‌های شما در سطحی گسترده‌تر به نتیجه رسیده و این از زییایی‌ها ورزش است.
باخت به رقبا، سخت‌ترین چالش مدیریتی
در این مدت چالش‌های مختلفی را تجربه کردم اما بدون شک سخت‌ترین آن به روزهایی باز می‌گردد که برابر برخی تیم‌ها نتیجه را واگذار کردیم و این برای من خیلی سخت بود، به خصوص آنکه این تیم‌ها را در گذشته شکست داده بودیم و این تلخی ماجرا را بیشتر می‌کرد. البته نمی‌خواهم به گذشته بازگردم اما در آن روزها اتفاقاتی رقم می‌خورد که کار را برای ما مشکل می‌کرد.
در چند وقت اخیر اتفاقات خوبی برای بسکتبال رقم خورده آن اتفاقات تلخ را به فراموشی سپردیم. به همه دوستان و همکاران هم گفته‌ام که کارهای مهمی پیش رو داریم و باید با تلاش مضاعف، به آینده نگاه کنیم.
با کسی تعارف ندارم، شفاف عمل می‌کنم
جواد داوری با توجه به سن و سالی که دارد امروز در قامت رئیس فدراسیون با بسیاری از مربیان و هم‌تیمی‌های خود همچنان در تعامل است. این که دوست دیروز و رئیس امروز چه رفتاری با آنها دارد بخش دیگر صحبت‌های ما بود.
دوستان رفتار و اخلاق من را می‌دانند و مشکلی بین ما نیست. بهترین کار این است که شفاف عمل کنید تا دلخوری به وجود نیاید. با هیچ فردی چالش ندارم و در مقام یک مدیر ورزشی نمی‌خواهم گزینشی رفتار کنم. دوستان من را به خوبی می‌شناسند و برای همین موضوعی که خاص باشد بین ما رخ نداده و مسائل به خوبی پیش می‌رود. خیلی از بزرگان بسکتبال از جمله محمود مشحون کمک‌های شایانی به من کردند و سعی من این بوده که از تجربیات ارزشمند این افراد، نهایت بهره را ببرم.
برای عدم حضور استرالیا و نیوزیلند پیشنهادهایی به فیبا داده‌ایم
داوری با انتقاد از حضور تیم‌های ملی بسکتبال استرالیا و نیوزیلند در مسابقات و رویدادهای قاره آسیا این اتفاق را به نوعی در جهت رشد و توسعه بسکتبال از نگاه فیبا دانست، اما به دلیل شرایط خاص این دو کشور پیشنهادهایی هم ارائه کرد.
او با تاکید بر این موضوع که از زمان ورود این دو کشور به رقابت‌های آسیا کار به مراتب سخت شده، خاطر نشان کرد: از نظر فیزیکی بین این دو تیم با سایر تیم‌های آسیایی تفاوت‌های چشمگیری وجود دارد و عملا این حضور به ضرر همه تیم‌های قاره است. سبک استعدادیابی و شیوه‌ای که آنها به کار می‌برند سال‌ها از بسکتبال آسیا جلوتر است و علم و دانش آنها در بسکتبال و البته سایر رشته‌های ورزشی، قابل قیاس با ما نیست. اگر بخواهیم با چنین تیم‌هایی بازی کنیم و نتیجه بگیریم باید سطح باشگاهی ما هم به همان اندازه باشد چراکه با یک یا چند بازی، اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد و سطح بسکتبال ما ارتقا پیدا نمی‌کند.
به همین منظور نامه‌ای به فیبا زده‌ایم و پیشنهادهایی هم ارائه کرده‌ایم، از جمله آنکه تعداد سهمیه تیم‌های آسیا و اقیانوسیه به ۶ تیم افزایش یابد تا شانس حضور در ۴ سهمیه دیگر برای تیم‌های قاره مهیا شود.
تلاش‌های امروز به بار خواهد نشست؛ چند سال صبر کنید
وقتی قرار باشد بذری بکارید، باید صبر کنید تا زمان درو فرا برسد. در ورزش هم همین است و کارهایی انجام داده‌ایم که بدون شک در سالیان نه چندان دور می‌توان نتایج آن را دید. یکی از این مباحث به موضوع نظام‌مند کردن استعدادیابی باز می‌گردد که اتفاقات خوبی در آن رقم خورده و در ۵ تا ۶ سال آینده، نتایج قابل لمس است.
وقتی ۳ هزار و پانصد رویداد در سال برای بسکتبال تعریف می‌شود، باید منتظر رشد و توسعه آن بود و شک نکنید در این فضا، استعدادهای خوبی شناخته خواهند شد.
چاره‌ای نداشتیم، تیم ملی باید پوست‌اندازی می‌کرد
تیم ملی ما نیاز به تغییرات داشت و چاره‌ای هم برای این کار نبود. میانگین سنی ما ۳۳ سال بود و در دنیای حرفه‌ای، این شیوه منسوخ شده است. بسکتبال ما به جایی رسیده بود که ناچار به اعمال تغییرات بودیم و می‌دانستیم این تغییرات، هم زمان می‌خواهد و هم تاوان دارد.
مشکل دیگر ما این بود که از نظر سخت‌افزاری شرایط بدی داشتیم، ۵۰ سال است که سرانه بسکتبال ما همین سالن آزادی است که به نام محمود مشحون نامگذاری شده و این شرایط پاسخگوی نیازهای بسکتبال حرفه‌ای امروز نیست. با تلاش‌هایی که صورت گرفت در تلاش هستیم تا کمپ‌های تیم ملی را احداث کنیم که به صورت ۲ سال جداگانه برای فعالیت‌های تیم‌های آقایان و بانوان و یک هتل اقامتی در نظر گرفته شده و امیدواریم تا پایان سال بخشی از کار جلو برود. با این حساب ۱۴ هزار متر مربع، زیربنا به بسکتبال اضافه می‌شود.
تغییرات تاوان دارد و بهای آن را پرداختیم
او در واکنش به این موضوع که در یک سال ابتدایی فعالیت خود با مشکلات و حاشیه‌هایی دست و پنجه نرم کرد، گفت: در برخی شرایط ناچار به کارهایی هستید، که عدم آن اجتناب‌ناپذیر است و چاره دیگری ندارید. در آن روزها باید کارهایی را انجام می‌دادیم که می‌دانستیم هم تاوان دارد و هم هزینه اما در شرایطی بودیم که باید از آن عبور می‌کردیم.
در این مدت مربیان تیم ملی را به فراخور شرایط تغییر دادیم تا بتوانیم از این مسیر عبور کنیم؛ شاید برخی فکر می‌کردند ما به دنبال نتیجه بودیم اما ما باید شرایط را به گونه‌ای ایجاد می‌کردیم که در نهایت به اهداف خود دست یافته و بتوانیم به ثبات برسیم. یکی از بزرگترین کارهایی که باید انجام می‌شد این بود که تیم ملی نیاز به تغییرات داشت و این کار آسانی نبود اما در نهایت آن را رقم زدیم، هر چند بهای آن را هم پرداختیم.
در زمان زنده‌یاد محمود مشحون که اوج بسکتبال ما بود هر ۲ تا سه سال، مربی تغییر می‌کرد و این اتفاق عجیبی نیست. در این مدت هم مربیان خوبی به ما کمک کردند به عنوان مثال هاکان دمیر مربی خوبی بود و در مسیری که ما طی کردیم، همراه ما بود. الان هم یک مربی خوب و بادانش هدایت تیم ملی را بر عهده دارد و عملکرد او و تیم ملی را در کاپ آسیایی عربستان قابل قبول بود.
بسکتبال ایران با حامد و بدون او؛ بازگشت به تنظیمات کارخانه!
بسکتبال ایران روزهای سختی را تجربه کرد، جدا از پوست‌اندازی در تیم ملی و تغییر شرایط، یک اتفاق دیگر هم در این مدت روی عملکرد ما اثر گذاشت و آن خداحافظی حامد حدادی بود. بدون شک او یکی از ستاره‌های فراموش نشدنی بسکتبال ماست اما به جایی رسیدیم که باید بازی بدون او را هم تجربه می‌کردیم.
در اینکه حامد حدادی یکی از بهترین‌های بسکتبال ایران است، شکی نیست و نمی‌توانیم توانمندی‌های او را کتمان کنیم. عملکرد او در تاریخ بسکتبال ما برای همیشه ماندگار خواهد ماند و در جده هم به عنوان نماینده فدراسیون به تیم ملی خیلی کمک کرد.
بازیکنان خارجی با تابعیت‌های دوگانه؛ مشکلی که رسمی شد
حضور بازیکنان خارجی با تابعیت‌های مختلف چالش جدیدی در بسکتبال آسیاست که بدون شک کار را برای ما سخت می‌کند. این موضوع الان در آسیا، مدیریت شده پیش می‌رود و کشورهای حاضر در رویدادهای این رشته از آن به خوبی بهره می‌برند. ما هم نباید این فرصت را از دست بدهیم و به دنبال استفاده از بازیکنانی هستیم که امکان و فرصت حضور در بسکتبال ایران را داشته باشند.
اگر می‌خواهیم از این رقابت دور نمانیم باید به شکلی در این فضا وارد شویم به خصوص در پُست‌هایی که نیاز داریم تا از رقبا جا نمانیم.
استقلال هیجان لیگ را بالا می‌برد؛ با پرسپولیس هم صحبت کرده‌ایم
بدون شک حضور تیمی مانند استقلال با آن همه هوادار، به رونق و توسعه بسکتبال کمک خواهد کرد، البته بسکتبال استقلال در گذشته هم وجود داشته و حضور آنها اتفاق عجیبی نیست اما این اتفاق برای بسکتبال، یک خبر خوب بود. در این مدت با پرسپولیس هم صحبت کرده‌ایم اما حضور آنها به لیگ امسال نرسید و امیدواریم در فصل آتی آنها هم در لیگ برتر داشته باشیم.
روز سیاه بسکتبال؛ پرواز آیدین را فراموش نخواهم کرد
در دوران که برای بسکتبال به زمین می‌رفتم و در دوران مدیریتی که مسوولیت بر عهده داشتم روزهای خب و بد بسیاری را تجربه کردم اما تلخ‌ترین اتفاق به روزی باز می‌گردد که خبر آسمانی شدن آیدین نیکخواه بهرامی را شنیدم. آیدین از من حدود یک‌سال‌ونیم بزرگ‌تر بود و این خبر تلخ را یکی از دوستان برای من پیامک کرد. یادم نمی‌رود، باورش سخت بود و یکی از خوب‌های بسکتبال را از دست دادیم.
در این فرصت باید از تلاش‌های صمد نیکخواه بهرامی، حامد حدادی و الان هم ارسلان کاظمی در قامت کاپیتان تیم ملی که برای بسکتبال زحمت زیادی کشیدند هم نام ببرم. در این چرخه بازیکنان و مربیانی بودند که تلاش‌ها از گذشته تا امروز، چرخه بسکتبال را به گردش درآورده و امروز همه آنها در افتخارات بسکتبال سهیم هستند. نکته مهم دیگر به حضور بانوان بسکتبال ایران در رویدادهای مختلف باز می‌گردد، بانوانی که علی‌رغم تمام تبلیغات منفی برخی کشورها، توانمندی‌های خود را به خوبی نشان داده و ما هم به دنبال آن هستیم تا با فراهم کردن زیرساخت‌های مناسب، شرایط مقتدرانه آنها را در رقابت‌های مختلف فراهم کنیم تا آنها هم در کنار مردان، برای میهن افتخارآفرین باشند.
