یک عکاس نابینای اسپانیایی درباره هدفش از پروژه «عکس‌هایی برای لمس کردن» توضیح داد: هدف من جامعه نابینایان بوده است و می‌خواستم تجربه‌ای که پیش از این در عکاسی داشتم، نابینایان هم داشته باشند و بتوانند عکس را لمس کنند.
خوان ماریا توره مولیندو (Juan María Torre Mollinedo) در گفت‌وگو با هیچ یک _ درباره چگونگی عکاسی بعد از اینکه از ۲۹ سالگی بینایی خود را از دست داد، توضیح داد: من به دو دلیل می‌توانم عکاسی کنم، نخست اینکه پیش از نابینا شدن، عکاس حرفه‌ای بودم، زندگی من با عکاسی می‌گذشت، عکاسی را می‌شناسم و آن را دنبال می‌کنم. همچنین با استفاده از تکنولوژی که سال‌ها است از آن استفاده می‌کنم، امکان عکاسی برایم مهیا است.
این عکاس اسپانیایی نابینا با بیان اینکه بر اساس عکاسی که در دوران بینایی انجام داده است، می‌تواند با وجود نابینا شدن به فعالیت خود ادامه بدهد، افزود: همچنین فضای آتلیه را به شکلی تنظیم می‌کنم که برای چشم چپم که پنج درصد بینایی دارد، مشکل‌ساز نباشد، روش دیگر استفاده از عدسی‌های متنوع است، کادر را ثابت می‌کنم و بخشی از عکاسی هم کاملا حسی و درونی انجام می‌شود.
او با اشاره به استفاده از لنزهای خاص برای عکاسی در فضای آزاد، گفت: برای عکاسی فضای باز، از لنزهایی با زوم ۳۰۰ درصد استفاده می‌کنم، همچنین حالت اُپتیک لنز را به شکلی تنظیم می‌کنم که حداکثر فوکوس را داشته باشد و براساس آن قاب‌ها را تنظیم می‌کنم. همچنین باتکیه بر احساس خود و در نظر گرفتن نورهای پیرامون سوژه، قاب را می‌بندم. با وجود همه این‌ها، عکاسی برای فردی مانند من آسان نیست. زیرا افراد را نمی‌بینم، سایه آن‌ها باعث می‌شود حجم آن‌ها را بفهمم، زمانی که سوژه حرکت می‌کند متوجه جابجایی سایه می‌شوم.
به عکاسی به عنوان عنصری برای بیان احساسات نگاه می‌کنم
خوان ماریا توره مولیندو با اشاره به سال‌ها از محدودیت او در بینایی می‌گذرد و به همین دلیل به زندگی و عکاسی در نابینایی عادت کرده است، گفت: به شکل منطقی و ذهنی کادرهایم را تنظیم می‌کنم و نیازی نیست که فضا را ببینم و سوژه را انتخاب کنم، کاملا به شکل حسی اقدامات را انجام می‌دهم.
این عکاس نابینای اسپانیایی درباره تفاوت دیدگاهش در عکاسی قبل و بعد از نابینایی توضیح داد: پیش از نابینایی در آژانس‌های عکس مطرح اسپانیا فعال بودم و همچنین عکاسی سینمایی انجام می‌دادم. این روزها نگاه من به جهان نگاهی هنری است و به دنبال مفهوم، فلسفه روان‌شناسی و روان‌کاوی هستم، زیرا به عکاسی به عنوان عنصری برای بیان احساسات نگاه می‌کنم.
او افزود: نمی‌توان گفت بعد از ۲۹ سالگی که نابینا شدم، از حواس شنوایی و لامسه برای انجام این حرفه استفاده کردم. برای ارتباط ذهن و دنیای درون، تای‌چی انجام می‌دهم. به کمک این ورزش به تعادل می‌رسم و تمرکز من بیشتر می‌شود.
می‌خواستم نابینایان تجربه عکاسی مرا احساس کنند
خوان ماریا توره مولیندو با بیان اینکه سوژه‌های عکس‌های پروژه «عکس‌هایی برای لمس کردن» همه نوازنده هستند، ادامه داد: مدت ۱۵ سال است که روی این پروژه کار می‌کنم، موضوع این عکس‌ها، نوازنده‌هایی هستند که در یک زمان ثابت شدند و می‌توانید آن‌ها را ببینید؛ همچنین معجزه موسیقی در آن‌ها وجود دارد و زمانی که عکس‌ها را لمس کنید(در عکس‌های چاپ شده برجستگی‌هایی وجود دارد) می‌توانید ساز را حس کنید. عکس‌های این پروژه در نگاه اول ممکن است عکاسی پرتره به نظر برسد، اما صرفا عکاسی پرتره نیست و احساس درونی عکاس به مخاطب انتقال پیدا می‌کند.
این عکاس درباره هدفش از پروژه «عکس‌هایی برای لمس کردن» توضیح داد: هدف من جامعه نابینایان بوده است و می‌خواستم تجربه‌ای که پیش از این در عکاسی داشتم، نابینایان هم داشته باشند و بتوانند آن را لمس کنند. از طرفی افراد بینا با لمس کردن عکس‌ها می‌توانند تجربه لامسه پیدا کنند و جهان را به شکل دیگری مانند نابینان تجربه کنند. این عکس‌ها که برجستگی دارد حواس حس لامسه افراد بینا را فعال می‌کند، زیرا حس افراد بینا قابل مقایسه با حس لامسه افراد نابینا نیست.
به گفته او در نمایشگاه، تجربه گفت‌وگو میان نابینایان و افراد بینا ممکن می‌شود؛ زیرا آن‌ها در کنار هم می‌نشینند و از تجربیات خود می‌گویند و حسی را که از لمس کردن داشتند با هم به اشتراک می‌گذارند. در نتیجه مرز میان افراد بینا و نابینا برداشته می‌شود و گفت‌وگوی هنری میان این این دو قشر ایجاد می‌شود، زیرا هر دو یک تجربه مشترک را از ندیدن با هم تجربه می‌کنند.
