فوتبال بانوان قربانی چمن‌های فرسوده
فائزه زمانی/ فوتبال بانوان ایران سال‌هاست با مشکلات ساختاری، کمبود امکانات و بی‌توجهی مدیریتی دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ اما یکی از عمیق‌ترین و خطرناک‌ترین آسیب‌ها در این میان، کیفیت فاجعه‌بار زمین‌های تمرینی و مسابقاتی است که حالا رد پای آن را می‌توان در موج مصدومیت‌های شدید بازیکنان به‌ویژه پارگی رباط صلیبی به‌وضوح دید.
در سال‌های اخیر فهرست بازیکنان مصدوم فوتبال بانوان طولانی‌تر از همیشه شده است. ستارگانی چون هاجر دباغی، زهره کودایی و حالا نگین زندی از قربانیان بی‌کیفیتی زمین‌ها و نبود امکانات استاندارد هستند. زندی مهاجم ۲۱ساله و آینده‌دار فوتبال ایران در حالی در جریان دربی کرمان دچار آسیب‌دیدگی شدید شد که با ۸ گل در هفته‌های ابتدایی لیگ یکی از پدیده‌های فصل به شمار رفته و امید می‌رفت در آستانه جام ملت‌های آسیا به یکی از مهره‌های کلیدی تیم ملی بدل شود. هر چند در مورد مصدومیت اخیر او گفته می‌شود خطای خشن حریف عامل مستقیم بوده، اما کارشناسان معتقدند زمین‌های تمرینی نامناسب و فشار مداوم بر مفاصل بازیکنان زمینه‌ساز چنین آسیب‌هایی است. نگاهی به شرایط فعلی تیم‌ها نشان می‌دهد بحران فقط به زمین محدود نمی‌شود. تیم ملی بانوان در تازه‌ترین سفر خود برای حضور در تورنمنت سه‌جانبه هند، حتی پزشک همراه نداشته است؛ موضوعی عجیب و تأسفبار در سطح ملی. این کم‌توجهی به کادر پزشکی در برخی تیم‌های لیگ برتری هم دیده می‌شود تا جایی که گاهی حتی برانکارد یا امکانات اولیه پزشکی در محل مسابقه وجود ندارد.
این در حالی است که وضعیت در لیگ‌های دسته پایین نگران‌کننده‌تر می‌شود؛ جایی که تیم‌ها نه زمین استاندارد دارند، نه چمن مناسب، نه پزشک و نه حتی فیزیوتراپیست دائمی. در چنین شرایطی بحث زیرساخت‌ها بیش از هر زمان دیگری اهمیت پیدا می‌کند. فوتبال بانوان ایران برای رشد، نیازمند سرمایه‌گذاری اصولی در حوزه‌های زیرساختی و سخت‌افزاری است. نوسازی زمین‌های تمرینی، ترمیم چمن‌های فرسوده، ایجاد امکانات پزشکی و آموزشی استاندارد و برنامه‌ریزی برای مراقبت از سلامت بازیکنان، مواردی است که باید به آن توجه ویژه‌ای شود. در حالی که بخش زیادی از بودجه‌ها صرف نقل‌وانتقالات و تبلیغات مقطعی می‌شود، بدن بازیکنان جوان روی چمن‌های ناهموار و سخت آسیب می‌بیند و آینده‌شان در خطر قرار می‌گیرد. بی‌توجهی به سلامت بازیکنان، صرفاً یک خطای مدیریتی نیست؛ بلکه تهدیدی برای آینده فوتبال زنان در ایران است. وقتی بازیکنان در سن‌های پایین با پارگی رباط و مصدومیت‌های شدید از میادین دور می‌شوند، موفقیت تیم ملی در سطح قاره خدشه‌دار می‌شود. زخم فوتبال بانوان کمبود استعداد نیست بلکه نبود امکانات و زمین‌های ایمن است. نگین زندی و ده‌ها بازیکن دیگر نماد قربانیان ساختاری هستند که سال‌هاست اصلاح نشده و اگر امروز چمن‌ها ترمیم نشوند، فردا باید برای از دست رفتن نسل طلایی فوتبال بانوان افسوس خورد.
