دایان کیتون، بازیگر برنده اسکار برای «آنی هال» در ۷۹ سالگی درگذشت.
به گزارش هیچ یک _ دایان کیتون، بازیگر، تهیه‌کننده و کارگردان که برای بازی در برابر وودی آلن در کمدی رمانتیک «آنی هال» محصول ۱۹۷۷ برنده جایزه اسکار شد، در ۷۹ سالگی درگذشت.
کیتون علاوه بر «آنی هال»، برای فیلم‌های «قرمزها»، «یکی باید کوتاه بیاد» و «اتاق ماروین» نامزدی اسکار بهترین بازیگر زن را کسب کرد و برای بازی در «پدرخوانده»، «پدر عروس» و «بیبی بوم» تحسین شد.
از نقش‌های اخیر او می‌توان به «باشگاه کتاب» و دنباله آن «پومز» اشاره کرد.
آخرین نقش او بر پرده سینما در «اردوی تابستانی» سال ۲۰۲۴ بود که در کنار کتی بیتس و آلفری وودارد جلوی دوربین رفت.
وی ابتدا در برادوی ظاهر شد و سپس در سال ۱۹۶۹ در کنار وودی آلن در کمدی موفق «دوباره بنواز، سم» بازی کرد.
وی با بازی در نقش کی آدامز، دوست دختر رنج‌کشیده و سپس همسر مافیا مایکل کورلئونه (آل پاچینو)، در فیلم‌های «پدرخوانده» (۱۹۷۲) و «پدرخوانده قسمت دوم» (۱۹۷۴) ساخته فرانسیس فورد کاپولا نیز خوش درخشید.
کیتون که مدتی شریک زندگی وودی آلن بود، در چندین فیلم با وی همکاری کرد و حتی پس از پایان زندگی مشترکشان به این همکاری ادامه داد.
بازی در نقش آنی هال، دوست دختر کمی عجیب و غریب آلوی سینگر (آلن) او را به رده بازیگران شاخص زن سینما رساند و این فیلم جوایز اسکار بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه اورجینال را از آن خود کرد. کیتون که خودش الگوی شخصیت آنی هال بود، تأثیری جدی بر بازیگران جوان گذاشت.
در حالی که کیتون گاهی این الگو را در آثار بعدی خود دنبال کرد، اما این امر مانع نشد تا از بازی در پروژه‌های تاریک‌تر دیگر غافل شود.
او پس از ایفای نقش یک معلم مدرسه بی‌بندوبار در اقتباس ریچارد بروکس از کتاب پرفروش «به دنبال آقای گودبار» (۱۹۷۷)، در درام آلن با نام «داخلی‌ها» (۱۹۷۸) و کمدی-درام تاریک او با نام «منهتن» (۱۹۷۹) هم حضور یافت.
کیتون برای بازی در فیلم «قرمزها» (۱۹۸۱) که درامی سیاسی-تاریخی به کارگردانی و نویسندگی وارن بیتی بود، دومین نامزدی اسکار خود را به دست آورد.
او برای بازی در فیلم «خانم سافل» ساخته گیلیان آرمسترانگ، توجه زیادی برانگیخت.
«جنایات قلب» (۱۹۸۶) ساخته بروس برسفورد و کمدی تاریخی «روزهای رادیو» (۱۹۸۷) آلن دیگر فیلم‌های دهه ۸۰ او هستند.
در سال ۱۹۸۷ بازی در فیلم «بیبی بوم» آغازگر همکاری پربار وی با نانسی مایرز بود.
او در بازسازی موفق «پدر عروس» (۱۹۹۱) به کارگردانی مایرز و دنباله آن در سال ۱۹۹۵، در مقابل استیو مارتین به عرصه کمدی بازگشت و در «معمای قتل منهتن» (۱۹۹۳) بار دیگر در برابر آلن بازی کرد و در فیلم پرفروش «باشگاه همسران اول» (۱۹۹۶) با بت میدلر و گلدی هاون همبازی شد.
کیتون در ادامه، ۲ نامزدی اسکار دیگر را به عنوان بهترین بازیگر زن، در نقش زنی مبتلا به سرطان خون که با آشفتگی خانوادگی دست و پنجه نرم می‌کند، در مقابل مریل استریپ و لئوناردو دی‌کاپریو، در درام «اتاق ماروین» ساخته جری زکس به دست آورد و دیگری را در نقش نمایشنامه‌نویسی که با مردی سالخورده (جک نیکلسون) آشنا می‌شود، در کمدی رمانتیک دیگر مایرز کسب کرد.
او از دهه ۸۰ میلادی به عنوان کارگردان فعال بود و قسمت‌هایی از سریال‌های شبکه‌ای «ساحل چین» و «توئین پیکس» و فیلم‌های سینمایی «قهرمانان بی‌مهار» (۱۹۹۵) و «قطع ارتباط» (۲۰۰۰) را کارگردانی کرد و تهیه‌کننده سریال «پاسادنا» برای فاکس و فیلم بلند شگفت‌انگیز «فیل» (۲۰۰۳) با الهام از کلمباین به کارگردانی گاس ون سنت بود.
او کتاب‌های خاطرات پرفروش «آنگاه دوباره» (۲۰۱۱)، «بیا فقط بگوییم که زیبا نبود» (۲۰۱۵) و «برادر و خواهر» (۲۰۲۰) را هم منتشر کرد.
کیتون سال ۲۰۱۷ جایزه یک عمر دستاورد هنری را از موسسه فیلم آمریکا دریافت کرد.
از دایان کیتون دخترخوانده‌اش و فرزند او به یادگار مانده‌اند.
