پایان رقابت‌های کاراته رده‌های پایه آسیا بار دیگر پرده از واقعیتی برداشت که مدت‌هاست زیر غبار هیاهوی تبلیغات و تعارف‌های بی‌حاصل پنهان مانده است.
به گزارش هیچ یک _ در دوره جدید از مسابقات قهرمانی کاراته رده‌های آسیا که به میزبانی چین برگزار شد، ۵۱۶ ورزشکار از ۳۰ کشور حاضر شدند.
ایران با ۴۳ نماینده بیشترین آمار را داشت و پس از آن چین میزبان با ۴۰، چین تایپه با ۳۸، قزاقستان با ۳۶ و عربستان با ۳۴ ورزشکار در رده‌های بعدی قرار گرفتند. در نقطه مقابل، کشورهایی چون بنگلادش و میانمار با یک ورزشکار و یمن و برونئی با دو نماینده کمترین حضور را داشتند.
سهم ایران از این حضور پرشمار، عنوان نایب‌قهرمانی پس از ژاپن بود؛ ۷ طلا، ۹ نقره و ۶ برنز و البته اختلاف فاحش با ژاپن قهرمان. اما اگر دقیق‌تر شویم، حقیقت چندان دلگرم‌کننده نیست.
جایی که ژاپن همچنان امپراتور است
ژاپن با وجود آن‌که در کومیته امید دختران و پسران نماینده نداشت، باز هم ۱۲ طلا گرفت؛ ۸ طلا در کاتا و تنها ۴ طلا در کومیته. این یعنی ژاپنی‌ها با هوش و سرمایه‌گذاری هدفمند در رشته‌ای که سودآور و پایدار است، همچنان اجازه نداده‌اند، امپراتوری‌شان خدشه‌دار شود.
عربستان، تهدید نوظهور
اما زنگ خطر اصلی برای ایران، نه ژاپن بلکه عربستان است. این کشور با ۵ طلا، یک نقره و ۴ برنز (که همگی در بخش پسران به دست آمد) نشان داد برخلاف ایران، روی پسران سرمایه‌گذاری جدی کرده است. سیاست آن‌ها روشن است: تقویت بخش مردان و سپس توسعه بخش زنان. ایران اما همچنان اسیر سیستم گلخانه‌ای است؛ محصولاتی زودبازده که شاید زود از تصور دوران قهرمانی‌شان تمام شود.
آینده‌ای که روشن نیست
نگاهی به رده جوانان نشان می‌دهد که اوضاع وخیم‌تر از چیزی است که تصور می‌کنیم. تیم پسران در این رده حتی یک طلا نگرفت. در امیدها نیز تغییرات گسترده ترکیب باعث شد از ۶ وزن، ۵ وزن تغییر کند و تنها یک طلا نصیب ایران شود؛ در حالی که سال گذشته ۴ طلا کسب شده بود.
در بخش دختران نیز سه طلایی و فاطمه‌زهرا سعیدآبادی (نقره) همگی آخرین سال امیدهای خود را می‌گذرانند. در جوانان دختران، تنها یک طلا و یک برنز به دست آمد. معنای روشن این آمار آن است که سال آینده کار سخت‌تر است و احتمال سقوط جدی جایگاه ایران در آسیا وجود دارد؛ مگر آن‌که بازنگری اساسی در سیاست‌ها صورت گیرد.
ناکامی پسران در ضرب طلا
ضعف پسران ایران در کسب مدال طلا به وضوح نگران‌کننده است. در مجموع کاتا و کومیته مردان، نتایج چنین بود:
عربستان: ۵ طلا، ۱ نقره، ۴ برنز
ژاپن: ۵ طلا، ۱ نقره، ۳ برنز
قزاقستان: ۳ طلا، ۱ نقره، ۳ برنز
ازبکستان: ۲ طلا، ۱ نقره، ۵ برنز
چین: ۲ طلا، ۱ نقره، ۲ برنز
کویت: ۲ طلا، ۳ برنز
ایران: ۱ طلا، ۸ نقره و ۲ برنز
قرقیزستان: ۱طلا، ۱ نقره، ۲ برنز
از ۹ فرصت حضور در فینال، فقط یک بار دست بچه‌های ایران به طلا رسید؛ آماری که چیزی جز هشدار و زنگ خطر نیست.
کاتا و مسیر دشوار
در کاتا، فاصله ما با ژاپن چنان زیاد است که جز با برنامه‌ریزی جامع و بلندمدت نمی‌توان به رقابت فکر کرد. شکست در برابر ژاپنی‌ها یک روی سکه بود؛ روی دیگر آن، باخت در برابر کشورهایی مانند هنگ‌کنک، مالزی و ویتنام است که تازه واردان این میدان به حساب می‌آیند.
زنگ خطری جدی!
این نتایج، در مجموع یک پیام روشن دارد؛ زنگ خطر آینده کاراته ایران به صدا درآمده است.
موفقیت‌های کنونی، نه حاصل یک سیاست پایدار، بلکه نتیجه سیستم گلخانه‌ای و تصمیم‌های مقطعی است. اگر امروز از «توهم قهرمانی» بیرون نیاییم و واقعیت را نپذیریم، فردا کاراته ایران نه در جایگاه دوم آسیا، بلکه در رتبه‌های پایین‌تر جدول دست و پا خواهد زد.
در این میان، تعریف‌های نابجا از برخی تصمیم‌گیران نه تنها راه‌حل نیست، بلکه عمق بحران را بیشتر می‌کند.
کاراته ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند بازنگری، شجاعت در تصمیم‌گیری و سرمایه‌گذاری واقعی است؛ وگرنه آینده‌ای روشن در انتظارش نخواهد بود.
