لیگ برتر ایران هنوز در ابتدای مسیر است، اما اولین وقفه پیش روی تیم‌ها قرار گرفته؛ توقف‌هایی که می‌تواند تهدیدی جدی برای بازیکنان باشد. تجربه سال‌های اخیر نشان داده چنین فاصله‌هایی بیش از آنکه جسم را تحت فشار قرار دهد، ذهن بازیکنان را فرسوده می‌سازد. واقعیت این است که هیچ تمرین یا بازی دوستانه‌ای جایگزین مسابقه رسمی نمی‌شود. بازیکن حرفه‌ای برای بقا در ریتم رقابت، نیازمند تجربه بازی واقعی است. وقتی این چرخه قطع می‌شود و تمرینات بدنی جای آن را می‌گیرد، بدن پس از چند روز استراحت ناگهان دوباره تحت فشار قرار می‌گیرد و همین نوسان، بستر مناسبی برای بروز آسیب‌ها فراهم می‌کند. بُعد روانی این مسأله اهمیت دوچندان دارد. مصدومیت‌های جدی در فوتبال، بویژه پارگی رباط صلیبی، اغلب از خستگی ذهنی ناشی می‌شود. بازیکنی که آرامش روانی نداشته باشد، کیفیت خواب و تغذیه‌اش افت می‌کند، تعادل هورمونی بدنش به هم می‌ریزد و در نهایت در برابر آسیب‌های جدی آسیب‌پذیرتر می‌شود. به همین دلیل می‌توان گفت ریشه بسیاری از مصدومیت‌ها نه در زمین تمرین، بلکه در ذهن خسته بازیکن شکل می‌گیرد. از سوی دیگر، گرایش افراطی به سالن‌های وزنه نیز خطر دیگری است. تمرکز بیش از حد بر بدنسازی در سالن با وزنه و دور از زمین، تعادل طبیعی بدن را برهم می‌زند. فصل گذشته نشان داد که ترکیب وقفه‌های طولانی و فشردگی‌های ناگهانی مسابقات، به فرسایش بازیکنان و افزایش آمار مصدومیت‌ها منجر می‌شود. اگر این چرخه تکرار شود، لیگ نه‌تنها از کیفیت فنی تهی خواهد شد، بلکه سرمایه انسانی فوتبال ایران نیز در معرض تهدید جدی قرار می‌گیرد. آینده لیگ در گرو توجه به این واقعیت ساده است: بازیکنان پیش از آنکه در عضلاتشان شکست بخورند، در ذهنشان فرسوده می‌شوند.
