پرسپولیس بعد از سه سال و نیم و هفت بازی نبردن در لیگ برتر سپاهان را شکست داد. با این برد رکورد چهار باخت پارسال سرخ‌ها که موضوع کری‌خوانی سپاهانی‌ها شده بود پررنگ‌تر نشد و وحید هاشمیان و تیمش موفق شدند روبان کامیابی‌های سپاهان در ال‌کلاسیکوی ایران را قطع کنند.
اما آنچه واضح و مشخص بود اینکه پرسپولیس در سازمان دفاعی پر از ایراد و مشکل بود و به صراحت می‌توان گفت خوش‌شانسی در این مسابقه سراغش آمد که گلی دریافت نکرد.
پرسپولیس در کناره‌های خط دفاعی دو بازیکن را به میدان فرستاد که هیچ کدام بازیکن متخصص آن پست نبودند و در مرکز دفاع از یک بازیکن تازه‌وارد استفاده کرد. در چنین شرایطی با در نظر گرفتن اینکه تیم هاشمیان بازیکن پست 6 متخصص ندارد بازی را به حریف داد و عقب نشست تا شاهد موقعیت‌سوزی‌های حریف باشد.
سپاهان چه در نیمه اول چه در نیمه دوم بارها از کناره‌ها توپ جلو برد و با دور زدن مدافعان کناری و ارسال از چپ و راست دروازه نیازمند تهدید شد. به صراحت می‌توان گفت سپاهان در این بازی حداقل 8 موقعیت مناسب گلزنی را از دست داد که در غالب دفعات بازیکنان این تیم در نواختن ضربه نهایی ضعیف بودند.
در نگاه اول اینطور به نظر می‌رسید که نقشه هاشمیان از ابتدا بازی در نیمه خود و دادن توپ به حریف بوده تا در ضدحملات کار حریف را یکسره کند. این نقشه هاشمیان جواب داد و تیمش به گل رسید اما در سازمان دفاعی آنقدر شرایط بد بود که هر لحظه امکان از دست رفتن پیروزی و شکست وجود داشت.
با در نظر گرفتن موقعیت‌های گل سپاهان و پرسپولیس در این بازی و اینکه تا قبل از دقیقه 80 شانس‌های گلزنی میزبان به مراتب بیشتر از پرسپولیس بود می‌توان گفت هرچقدر گاریدو و کارتال در بازی‌های فصل این دو تیم بدشانس بودند هاشمیان خوش‌شانسی آورد و در نقطه مقابل هر چقدر کارترون خوش‌شانس بود نویدکیا دچار بدشانسی شد.
فصل قبل پرسپولیس هم در بازی رفت لیگ هم در بازی حذفی می‌توانست برنده باشد که با ده نفره شدن شکست خورد اما امسال انگار ورق به سود هاشمیان برگشته است.
