غیبت ایران در رقابت‌های فوتبال المپیک و حسرتی که حالا به ۴۹ سال رسیده، باعث شده که صعود به مسابقات فوتبال المپیک و حضور در این رقابت‌ها برای اهالی فوتبال ایران اهمیت بالایی داشته باشد. چه در زمانی که مسابقات با حضور تیم‌های ملی بزرگسالان برگزار می‌شد و چه حالا که تیم‌های زیر ۲۳ سال کشورهای مختلف با سه سهمیه بزرگسال در المپیک شرکت می‌کنند، غیبت ایران در المپیک باعث سرخوردگی اهالی فوتبال شده است. همین سرخوردگی و ناکامی در دوره‌های مختلف، باعث شده تا تیم امید ایران از همین حالا در کنار آماده‌سازی برای رقابت‌های جام ملت‌های آسیا و بازی‌های آسیایی ۲۰۲۶ ناگویا، برنامه مشخصی برای حضور در مسابقات فوتبال المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس نیز داشته باشد. با این حال آیا واقعاً، تمرکز کشورهای سطح اول فوتبال جهان تنها روی صعود به المپیک است؟
ما بارها به بی‌توجهی به تیم امید و عدم شروع اردوهای این تیم انتقاد کردیم اما توجه به تیم امید، به معنای عدم توجه به سایر تیم‌های فوتبال پایه زیر نظر فدراسیون فوتبال نیست. تیم امید ایران در حالی اردوی خود را برگزار می‌کند که هنوز تکلیف کادرفنی تیم‌های نوجوانان و جوانان ایران پس از ناکامی در صعود به جام جهانی مشخص نیست و چه بسا این مسابقات، اهمیت بیشتری از فوتبال المپیک داشته باشد. برای کشورهای اروپایی که تا المپیک پاریس برای ۳۲ سال در کسب مدال طلای المپیک ناکام بودند، مسابقاتی مانند جام جهانی زیر ۲۰ سال و جام ملت‌های زیر ۲۱ سال اروپا، اهمیت بیشتری در بحث فوتبال پایه نسبت به المپیک دارد و صرفاً کشورهای میزبان و برخی کشورهای آسیایی و آفریقایی، روی المپیک سرمایه‌گذاری می‌کنند. به همین دلیل و با توجه به کاهش درآمدها از برگزاری فوتبال مردان در المپیک که یکی از رشته‌های نه چندان محبوب مسابقات المپیک تابستانی محسوب می‌شود، تعداد تیم‌ها از ۱۶ تیم به ۱۲ تیم کاهش پیدا کرده است. مسأله این نیست که ناکامی در صعود به المپیک، شکستی در کارنامه فوتبال ایران نیست؛ بلکه موضوع این است که به همان اندازه که شرایط تیم امید را جدی می‌گیریم، به شرایط دیگر رده‌های پایه و استعدادیابی در سنین مختلف نیز اهمیت بدهیم تا رشد پله به پله در فوتبال ایران، به صورت اصولی انجام شود.
