فدراسیون سرمایه‌هایش را حفظ می‌کند؟

وقت بازنگری است
در شرایطی که هنوز فوتبال زنان از کمبود امکانات، نبود حمایت‌های مالی پایدار و حقوق‌های ناعادلانه رنج می‌برد، وضع قوانینی که مربیان ملی را از شغل دوم که گاه تنها منبع درآمد آنهاست، منع می‌کند، بیشتر از آنکه سود داشته باشد، ضرر دارد. میانگین دستمزد مربیان زن تیم‌های ملی گاهی به اندازه نصف حقوق یک مربی مرد در لیگ برتر هم نیست. بنابراین، منع آنها از فعالیت باشگاهی به معنای محروم‌کردنشان از حداقل‌های معیشتی است.
فدراسیون فوتبال، بویژه در حوزه زنان، باید رویکردی واقع‌گرایانه‌تر اتخاذ کند. شاید وقت آن رسیده باشد که یک بازنگری کلی در قوانین مربوط به اشتغال همزمان مربیان صورت گیرد و استثناهایی برای فوتبال زنان لحاظ شود. همان‌طور که بسیاری از کشورهای پیشرفته به مربیان زن اجازه می‌دهند در چند رده و حوزه فعالیت کنند، ایران هم باید زمینه‌ای فراهم کند تا چهره‌هایی چون اردلان و جعفری، بتوانند بدون دغدغه مالی و قانونی، هم به توسعه لیگ کمک کنند و هم به ارتقای تیم ملی.
پایان انتظار، پس از بازی‌ها
آنطور که نیلوفر اردلان گفته، همه چیز به پایان مسابقات تیم ملی گره خورده است. تصمیم نهایی او چه ادامه مسیر با تیم ملی، چه بازگشت به لیگ، بی‌شک بر فضای فوتبال زنان تأثیر خواهد گذاشت. اما فارغ از این انتخاب، آنچه اهمیت دارد، حفظ و حمایت از سرمایه‌های انسانی این فوتبال است. مربیانی چون اردلان، نه‌تنها با دانش فنی‌شان بلکه با منش حرفه‌ای‌شان الگو هستند. امید که تصمیم‌سازان فوتبال زنان به جای تنگ‌نظری، راهی برای هموار کردن مسیر آنها پیدا کنند.