تجربه زندگی «ماریا هلنا ویه‌را دا سیلوا» نقاش پرتغالی، در شهرهای رنگارنگ دنیا او را به سمت نوعی از نقاشی برد که لکه‌رنگ‌های مربعی و شطرنجی در پرسپکتیو غیرمعمول آن، فضایی انتزاعی را خلق می‌کرد.
ماریا هلنا ویه‌را دا سیلوا (Maria Helena Vieira da Silva) در سال ۱۹۰۸ در خانواده‌ای روشنفکر در لیسبون به دنیا آمد و دوران کودکی خود را در تنهایی اما پربار از هنر، مطالعه و موسیقی گذراند. او در زادگاهش نقاشی، مجمسه‌سازی، موسیقی و به ویژه طراحی آناتومی را فراگرفت و در سال ۱۹۲۸ به پاریس رفت.دا سیلوا در فرانسه فرصت حضور در کلاس هنرمندانی چون فرنان لِژه یا روژه بیسییر را یافت و بسیاری سبک‌ها و تکنیک‌های نقاشی را نزد هنرمندان سبک بیزانسی تا مدرن، از بونار تا پیکاسو، فراگرفت.از سال ۱۹۳۰ این هنرمند به‌تدریج تحت تاثیر فضای شهرها و کتابخانه‌هایی که می‌دید و نیز تئاترهایی که او را جذب می‌کرد به نقاشی معماری‌گونه و تقریبا انتزاعی گرایش پیدا کرد.ویه‌را داسیلوا فضاهایی را که مشاهده کرده بود با پرسپکتیو غیرممکن و با مشخصه هزارتوهای شطرنجی که یادآور کاشی‌کاری‌های لیسبون و صفحات شطرنج است، بازنمایی می‌کرد.او در سال ۱۹۳۳ نخستین نمایشگاه انفرادی خود را برگزار کرد و در این دوران به کشورش رفت و آمد داشت. سپس به دلیل ازدواج با یک یهودی، تابعیت کشورش را از دست داد. پس از اعمال ممنوعیت ورود این زوج به پرتغال آنها به برزیل رفتند و تا سال ۱۹۴۷ همانجا ماندند.در این دوران داسیلوا اغلب خاطرات خود را از پاریس و لیسبون نقاشی می‌کرد. او و همسرش به حلقه‌های روشنفکری و هنری ریو دو ژانیرو رفت و آمد داشتند. در نهایت این نقاش توانست در موزه هنرهای زیبای پایتخت برزیل نخستین نمایشگاه بزرگ خود را برپا کند.ویه‌را داسیلوا پس از بازگشت به پاریس، خود را به عنوان یکی از چهره‌های اصلی نقاشی انتزاعی پس از جنگ تثبیت و تصاویری پیچیده و الهام گرفته از معماری را در ترکیب‌بندی‌های شبکه‌ای خلق کرد.او به آرامی، با لایه‌های نازک و شفاف روی بوم، بدون هیچ جلوه‌ای مادی، نقاشی و مناظری مانند قاب‌های رنگی خلق کرد، از سال ۱۹۴۹ شهرتی ملی و بین‌المللی یافت و به چهره‌ای شناخته شده در آمریکا و اروپا تبدیل شد.آشنایی و نزدیکی با نویسندگان و شاعران سبب شد تا آثار ادبی متعددی را نقاشی و تصویرگری کند. نمایشگاه مروری بر آثار او در سال ۱۹۸۸، در گالری‌های ملی کاخ بزرگ پاریس برگزار شد که نشان از توجه و احترام به یک نقاش زن بود که هنوز هم استثنایی است.امروز آثار او را در بزرگترین موزه‌های جهان از ژرژ پمپیدو (فرانسه)، موزه گوگنهایم (نیویورک) و تیت مدرن (لندن) و نیز در گالری‌های مشهور و مجموعه‌های خصوصی می‌توان یافت.
