خانواده‌ای که در آتش معنا یافت

آری ما خانواده‌ایم نه از آن دست خانواده‌هایی که تنها با مرز یا زبان گره خورده باشند، بلکه خویشاوندانی از تبار تاریخ از نسل ریشه‌های در خاک مانده و شاخه‌هایی که در آسمان فرهنگ افراشته‌اند. پیوند ما به خون است و به باور. مردمی هستیم با حافظه‌ای زخمی اما سرافراز؛ مردمی که سده‌ها تیغ تفرقه را از سوی دشمن غدار بر پیکر خود دیده‌اند و هنوز ایستاده‌اند. روزگاری ما را در میان طوفان‌های نفاق پراکندند، برگ‌برگ هویت‌مان را در باد غربت افکندند اما هنوز قلب‌مان برای یکدیگر می‌تپد.

و ناگاه آنچه نمی‌بایست بیاید، آمد؛ نه صدایی دوردست در گوشه‌ای از جهان، بلکه تندبادی که بر شانه‌های درخت این مرز و بوم فرود آمد اما این‌بار از دل آتش همدلی زاده شد نه شعاری زودگذر بلکه ایمانی جوشیده از خاک، از اشک و از جنس خون.

از دل ۱۲ روز ایستادگی در برابر دوزخ ظلم استکبار که تمام شیاطین را به میدان آورده بود تا این سرزمین اهورایی را نابود کند پیروزی زاده شود و فرزندان حیدر کرار بار دیگر خیبر به پا کردند و البته بهایش را با خون ۶۱۰ هموطن پرداختیم؛ از «سردار حاجی‌زاده» آن کوه استوار که تاریخ را بر دوش کشید تا «رایان» نوزاد دوماهه‌ای که هنوز طعم زندگی را نچشیده، قربانی بیداد صهیون شدند.

و امروز نه دیروز پراکنده، بلکه آینده‌ای سرشار از امید برابر ما ایستاده است. از پیشانی بلند رزم‌آوران تا نفس نوزادان همه یک پیام دارند که «ما با ایران‌ایم و ایران با ماست»، مردم بار دیگر فارغ از هر قوم و قبیله، زبان و مذهب و عقاید سیاسی گرد ایران و برای ایران متحد شدند.

ما اینک آموخته‌ایم که خانواده‌ایم و این همبستگی که از آتش برآمد، گنجینه‌ای است گران‌سنگ که نباید بگذاریم در غبار مسموم تفرقه به باد رود. زنهار از سخنانی که چون زهر در رگ‌های این وحدت می‌دمد و زنهار از هیاهوهایی که ریشه‌ها را نشانه می‌روند.

ما با هم زنده‌ایم و بی‌هم در طوفان تاریخ گم خواهیم شد. بگذاریم یاد حاجی‌زاده‌ها و رایان‌ها نه در قاب‌ها که در وجدان بیدار این ملت زنده بماند. بگذاریم این اتحاد که در تندباد خون آزمایش شد، چراغ آینده ما باشد.

ایران نه فقط خاک ماست؛ ایران خانواده ماست و این خانواده آموخته است که در برابر ظلم تنها یک سرنوشت دارد و آن «پیروزی» است که از اتحاد برمی‌آید.