پیروزی ۸ بر صفر تیم ملی فوتبال بانوان ایران برابر عراق، شاید در نگاه اول یک جشنواره گل و نمایش قدرت به نظر برسد اما اگر بخواهیم این بازی را صرفاً از منظر عدد و آمار ببینیم، حق مطلب را ادا نکرده‌ایم چرا که عملاً تیم ملی عراق از هیچ نظر قابل قیاس با تیم ملی ایران نیست اما آنچه این دیدار دوستانه را حائز اهمیت می‌کند، نه تعداد گل‌ها، بلکه نگاه و رویکرد مرضیه جعفری، سرمربی تیم ملی، به این مسابقه است.
جعفری در پایان این دیدار، از مفاهیمی صحبت کرد که کمتر در ادبیات روزمره فوتبال ما بویژه در حوزه بانوان شنیده‌ایم: «تمرکز روی هماهنگی تیمی»، «سنجش آمادگی ذهنی»، «ارزیابی ترکیب‌ها و تاکتیک‌ها» و مهم‌تر از همه، «فاصله با سطح ایده‌آل». اینها کلیدواژه‌های یک ذهن مربی‌محور، فرآیندگرا و آینده‌نگر است.
در کشوری که فوتبالش بیش از آنکه بر فرآیند تکیه کند، با نتایج زندگی می‌کند، چنین دیدگاهی نه تنها تازه، بلکه جسورانه است. جعفری به‌وضوح نشان می‌دهد که تیمش را پروژه‌ای تدریجی برای رشد می‌داند؛ تیمی که باید مرحله به مرحله ساخته شود، نه صرفاً با چند برد پیاپی.
او در بخش دیگری از سخنانش گفت: «هدف ما شناخت بیشتر و آماده‌سازی همه‌جانبه برای مسابقات انتخابی است.» این یعنی حتی در روز پیروزی قاطع، هنوز نگاه او به کمبودها، چالش‌ها و چیزهایی است که باید بهبود یابد. چنین نگاهی، نشانه‌ای از رهبری حرفه‌ای و آگاهانه است؛ رهبری‌ای که به جای تبلیغ و خودنمایی، در پی ارتقا و توسعه واقعی است.
از طرفی، اشاره جعفری به آمادگی ذهنی بازیکنان را نمی‌توان نادیده گرفت. در فضای فوتبال بانوان ایران، که با محدودیت‌های ساختاری و فرهنگی متعددی مواجه است، آماده‌سازی روانی بازیکنان به اندازه آمادگی فیزیکی اهمیت دارد. مربی‌ای که این بُعد را درک کند و به آن بپردازد، گامی فراتر از مربیگری سنتی برداشته است.
او همچنین در مورد بازی دوم برابر عراق گفت که از بازیکنانی استفاده خواهد کرد که در دیدار نخست فرصت کمی داشتند. این یعنی جعفری فقط به یازده نفر اول فکر نمی‌کند، بلکه به عمق ترکیب و قدرت تعویض‌ها توجه دارد. چنین چیزی در تیم ملی بانوان که اغلب با کمبود بازی‌های تدارکاتی و نداشتن فرصت برای محک زدن بازیکنان مواجه است نکته‌ای بسیار کلیدی است.
با این حال، در کنار همه تحسین‌ها، نباید از سطح پایین تیم ملی عراق چشم پوشید. پیروزی برابر تیمی که نه تجربه بین‌المللی کافی دارد و نه ساختار حرفه‌ای منسجمی، نمی‌تواند معیار دقیقی برای سنجش سطح واقعی تیم ایران باشد. مرضیه جعفری نیز در کمال واقع‌گرایی به این موضوع واقف است و تأکید می‌کند که مسیر همچنان ادامه دارد.
این نگاه واقع‌گرایانه، درست همان چیزی است که فوتبال بانوان امروز به آن نیاز دارد: شناخت دقیق از داشته‌ها و نداشته‌ها، و جسارت برای دیدن فاصله‌ها. در فوتبال مردان، بسیاری از این مسیرها با منابع، رسانه و امکانات پر می‌شوند؛ اما در فوتبال بانوان، تنها چیزی که می‌تواند مسیر را روشن کند، تفکر حرفه‌ای است.
مرضیه جعفری شاید در آغاز یک مسیر دشوار باشد، اما نحوه بیان اهداف، تحلیل فنی از بازی و نگاه انسانی‌اش به بازیکنان، نشان می‌دهد که او مربی صرف نیست؛ بلکه معمار یک تیم است. تیمی که اگر از سوی فدراسیون، رسانه‌ها و افکار عمومی به درستی حمایت شود، می‌تواند به نمادی از پیشرفت تدریجی، آرام و مطمئن در فوتبال بانوان ایران تبدیل شود.
