تیم ملی فوتبال ایران در یک دهه اخیر، یکی از قدرتمندترین تیم‌های فوتبال آسیا در فاز دفاعی به‌شمار می‌رفت؛ تیمی که در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸، در ۹ بازی نخست هیچ گلی دریافت دریافت نکرد و در پایان با آمار فوق‌العاده تنها دو گل خورده، به کار خود در این مرحله پایان داد. در جام ملت‌های ۲۰۱۹، ایران تا شکست تلخ سه‌گله مقابل ژاپن در نیمه‌نهایی، هیچ گلی دریافت نکرده بود و در مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲ با حضور دراگان اسکوچیچ روی نیمکت نیز تنها چهار گل دریافت کرده بود که 3گل از این 4گل، تنها در دو تقابل مقابل کره‌جنوبی رقم خورده بود. این درحالیست که اگر عملکرد ایران با تنها ۲گل خورده در جام جهانی ۲۰۱۸ که بهترین عملکرد دفاعی ایران در تاریخ جام بود را هم در نظر بگیریم، ایران بی‌هیچ شکی قدرت اول دفاعی آسیا محسوب می‌شد اما از جام جهانی ۲۰۲۲ به این سمت، نقطه قوت تیم ملی تبدیل به نقطه ضعف آن شده و زنگ خطر برای خط دفاعی تیم ملی به صدا درآمده است. ایران در جام جهانی ۲۰۲۲ هفت گل دریافت کرد تا رکورد ضعیف‌ترین خط دفاعی ایران از جام جهانی 1978 به این سمت شکسته شود؛ پس از این جام، ایران در جام ملت‌های آسیا و مقابل رقبای آسیایی نیز ۷ بار دروازه خود را باز شده دید. اما اوج نگرانی در خصوص شرایط خط دفاعی تیم ملی، به مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ برمی‌گردد. ایران تا اینجای مسابقات مقدماتی جام جهانی، ۸گل دریافت کرده که برابر با تعداد گل‌های خورده ایران در سه دوره اخیر مقدماتی جام جهانی در مرحله اصلی است. همچنین ایران در بین تیم‌های اول و دوم گروه‌های سه‌گانه مقدماتی، ضعیف‌ترین خط دفاعی را دارد و در رده نهم برترین خط دفاعی رقابت‌های مقدماتی جام جهانی آسیا براساس میزان گل خورده در هر بازی قرار گرفته است. همچنی تیم ملی ایران در ۶ بازی اخیر مقدماتی جام جهانی تنها در بازی مقابل امارات موفق به کلین‌شیت شده است و این اصلاً مسأله خوبی برای ایران که در خط دفاعی نیروی انسانی مناسبی برای جوانگرایی ندارد نیست. با این حال استفاده از ترکیب جدید در خط دفاعی و حتی فرصت دادن به دروازه‌بانان ذخیره تیم ملی در ادامه راه و همین مسابقه مقابل کره‌شمالی می‌تواند اولین اقدام برای بهبود وضعیت نامناسب خط دفاعی تیم ملی فوتبال ایران باشد.
