همه مدل‌های مشهور دهه ۵۰ را با کادیلاک ۱۹۵۹ به یاد می‌آورند، اما لینکلن کانتیننتال چیزی از کادیلاک کم ندارد و در برخی جنبه‌ها حتی از آن جلوتر است.
به نقل از سایت خبری- (car and driver)، در میان تمام نشانه‌های پرزرق‌وبرق دهه پنجاه میلادی از تابلوهای نئونی تا بلندپروازانه‌ترین طراحی‌های صنعتی شاید هیچ‌چیز به اندازه خودروهای آن دوران، نماد بلندآوازه رویاهای آمریکایی نباشد و به حق کادیلاک ۱۹۵۹ تاج‌دار این کارناوال است.
این خودرو شکوه خاموش یک کشتی در خشکی را به نمایش می‌گذارد. با نگاهی به زوایای تیز، باله‌های اغراق‌آمیز و درخشش فراوان کروم آن، می‌توان تمام هیجان طراحی آن دوران را احساس کرد.
لینکلن کانتیننتال شبیه همان پادشاه مغروری‌ست که دورتر ایستاده، اما شکوهش را نمی‌توان نادیده گرفت. از ویژگی‌های خاص آن می‌توان به شیشه عقب برقی و مورب اشاره کرد که در روزهای گرم تابستان، مثل یک پنجره تهویه لوکس عمل می‌کند. این خودرو که در دهه ۹۰ میلادی به‌طور کامل بازسازی شده، توانست از انجمن ملی خودروهای قدیمی آمریکا (AACA) امتیاز کامل ۱۰۰ را کسب کند.
به مثابه یک کشتی اقیانوس‌پیما
اکنون این نمونه کمیاب و درخشان از سال ۱۹۵۹، با پوششی به رنگ صورتی «Cameo Rose» و درخشش پر زرق‌وبرق کروم، در مزایده آنلاین سایت
Bring a Trailerعرضه شده است؛ خودرویی که بیشتر به کشتی اقیانوس‌پیما شباهت دارد تا یک سدان چهاردرب. چیزی نزدیک به نوزده فوت تجمل، اعتماد به نفس و طراحی جسورانه، تجسمی از آرمان‌شهری است که آمریکای پس از جنگ برای خود ترسیم کرده بود.
این کانتیننتال که در اوایل دهه ۹۰ میلادی با صرف بیش از ۶۰ هزار دلار (به ارزش آن زمان) بازسازی شده بود، پس از کسب امتیاز کامل در داوری، در سکوتی نجیبانه به خواب رفت و بیش از دو دهه در انباری نگهداری شد. اما در سال ۲۰۱۶، دوباره به زندگی برگشت و چشم به جهان گشود.
کابین لوکس لینکلن کانتیننتال
اگر ظاهر بیرونی‌اش خیره‌کننده است، داخل کابین حتی بیشتر شما را شگفت‌زده خواهد کرد.دو صندلی پهن و راحت آن که بیشتر شبیه مبل‌های سلطنتی هستند، فضایی فراخ برای پاهایی در اندازه بازیکنان بسکتبال، و صندوق عقبی چنان بزرگ که هر انجمنی حتی باشگاه خیالی «تجّار مشروع اسپرینگفیلد» را راضی نگه می‌دارد.
به‌قدری بزرگ است که باید نامش را مثل کشتی‌های اقیانوس‌پیما روی بدنه حک می‌کردند.از نظر امکانات رفاهی نیز، این لینکلن چیزی کم از استانداردهای امروزی ندارد: شش پنجره برقی، صندلی تنظیم‌شونده با موتور، قفل مرکزی با سیستم خلأ، تنظیم‌کننده خودکار نور چراغ‌های جلو و مهم‌تر از همه، شیشه عقب خاصی که برقی بالا و پایین می‌شود تا نسیم تابستانی به‌راحتی در کابین بوزد. همه این امکانات بی نظیر فعال و در وضعیت عالی قرار دارند. سیستم تهویه نیز بازسازی شده و همچنان خودرو را خنک می کند. هرچند به نظر می رسد چنین ماشینی در هوای تابستانی به‌وضوح برای رانندگی با پنجره‌های باز طراحی شده است.
در دل این خودرو و در زیر کاپوت، پیشرانه‌ای عظیم نهفته است: یک موتور ۸ سیلندر به حجم ۴۳۰ اینچ مکعب (حدود ۷ لیتر) همراه با گیربکس سه‌سرعته که در زمان خود ۳۵۰ اسب بخار و ۴۹۰ پوندفوت گشتاور روان و خالص داشت.
این خودرو بیشتر از آنکه رانندگی کند، بر جاده‌ها لغزیده و می‌خرامد. این قدرت عظیم رانندگی با لینکلن را به تجربه‌ای روان و بی‌دردسر تبدیل می‌کند.
تلاش برای پایان سلطه کادیلاک
لینکلن در ساخت این نسل از کانتیننتال، تمام داشته‌های خود را به میدان آورد. تلاشی بی‌دریغ برای پشت‌سر گذاشتن سلطه بی‌چون‌وچرای کادیلاک. گرچه آن تلاش به پیروزی در بازار ختم نشد، اما نتیجه‌اش چیزی بود که امروز، شاید حتی بیشتر از رقیب شناخته‌شده‌اش، بازتابی از شکوه، جسارت و زیبایی طراحی در پایان یک دهه طلایی باشد. مزایده این شاهکار تا ۲۹ مه ادامه دارد؛ فرصتی کم‌نظیر برای تصاحب بخشی از تاریخ برای عاشقان خودروهای کلاسیک آمریکایی.
تاریخچه لینکلن کانتیننتال ۱۹۵۹ در ایران
لینکلن کانتیننتال ۱۹۵۹ یکی از خودروهای لوکس و مشهور آمریکایی است که در آن زمان به عنوان نمادی از تجمل و کیفیت شناخته می‌شد. ورود این خودرو به ایران به اوایل دهه ۶۰ میلادی ( سال‌های ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۵ شمسی) مربوط می‌شود. در آن زمان، برندهایی مانند لینکلن و کادیلاک نمایندگی‌های رسمی در ایران داشتند و خودروهای خود را به مشتریان ایرانی عرضه می‌کردند. در سال 1357 و تغییرات عمده‌ای که در ساختار سیاسی و اقتصادی ایران به وجود آمد، واردات خودروهای خارجی، به‌ویژه برندهای آمریکایی، به شدت محدود شد. این موضوع باعث شد که خودروهایی مانند لینکلن کانتیننتال به یک خودروی کمیاب و لوکس در ایران تبدیل شوند که تنها تعداد انگشت‌شماری از آن در اختیار افراد قرار داشت.
